Ondergedompeld in Nam Ha NP

Ons dagje Luang Namtha hebben we nog nuttig gebruikt voor overnachtingen regelen, de trekking boeken en het boeken van een vliegreis naar Vientiane. Wij geloven het inmiddels wel weer hier met de bussen en de boten...De vliegreis kost ons bijna 1,5 miljoen kip. Dat is wel een hele grote boerderij. Met pinnen krijg je maximaal 700.000 kip hier (ca. 50 euro) in briefjes van 50.000. Ik heb die dag in totaal 4,9 miljoen kip gepind, ik ben hier miljonair! Peter gaat afreken, hoort 1.420.000 kip, ziet de briefjes van 50.000 en kijkt mij vertwijfeld aan: hoeveel briefjes moet ik nou geven!? Voor de eveneens wiskundig minder goed onderlegde lezers: 29 briefjes.
We fietsen om 6 uur hard terug op onze mountainbikes, want het wordt hier sterk afgeraden in het donker te fietsen dus als mijn mama belt, moet ik helaas zeggen: bel zo terug mam, ik ben hard aan het fietsen in Laos...Dat is toch wat anders dan: bel zo ,aar terug, ik sta net de rijst af te gieten.
De volgende horen we bij het uitchecken dat de overnachtingen in The Boat Landing ons 34 euro per nacht hebben gekost. Wij zaten dan ook wel erg luxe, vanaf 20 euro kan je er terecht en het is een aanrader (www.theboatlanding.com). Maar goed: wij gaan op weg naar onze 2-daagse trekking in het Nam Ha National Park.
Het is zo'n 4 a 5 uur lopen op dag 1 en 5 a 6 uur op dag 2. We lopen behoorlijk steil, zo'n 2 uur en krijgen dan van onze gids een lunch die hij serveert op grote bladeren uit het bos....een groen tafelkleed. Het eten in Laos is echt geweldig en wij eten kleefrijst, zeewier en bamboesalade. Het laatste wordt door Peter zeer goed ontvangen.
Bamboe-intermezzo
Peter is dol op bamboe. Hij wilde heel graag het bamboe handdoekrek meenemen uit guesthouse 3Sis, bestelt graag bamboesoep en wordt helemaal blij van het wandelen in een bamboebos. Peter is jarig in oktober, dus jullie weten wat jullie te doen staat.
Na de lunch blijkt dat we de ergste klim gehad hebben en flaneren we door de jungle. Om half 3 moeten we de rivier oversteken om in het dorpje te komen waar we zullen overnachten. De rivier. De rivier is kniehoog en zullen we moeten doorwaden. Dat betekent teenslippers aan, Peter krijgt die van de gids. Dit is een goed moment om te vertellen dat ik evenwichtsstoornissen heb en dit een evenwichtstechnisch zeer slechte dag is. Bij de afdaling lag ik vandaag 3 keer op m'n achterwerk (gelukkig niet onderaan een berg). Ik ga dapper op weg door de rivier, maar mijn slipper blijft al snel steken en dan gaat alles heel snel. De slipper gaat ervan door, ik probeer die te pakken waardoor ik wankel, niet kan corrigeren en ik pats! languit midden in de rivier lig en nu 2 slippertjes weg zie drijven. Ik kan wel janken! Ik voel me zo stom! Druipend sta ik op het droge waar Peter mijn kleding uitwringt en tot onze grote verrassing onze gids Somkjit zijn kleding uittrekt, de rivier inspringt en terugkomt met mijn slippertjes. Wat een held! Ik heb ook mazzel dat ik een sneldrogende broek en waterdichte rugzak heb, betaalt zich dat ook eens terug.
In het dorp Nam Ha gaan we naar het huis van het dorpshoofd (deze is in plaats van alleen bamboe van steen en hout) waar we even kunnen bijkomen. We zij nog geen 10 tellen gearriveerd als er een groepje kleine kindjes aan komt rennen en ons ongegeneerd gaat staan aanstaren. Deze homestay en het pad wat wij gelopen hebben is net nieuw, ze zijn hier nog niet gewend aan toeristen. Als ik mijn tas opendoe kijken er 7 gezichtjes mee. Ik pak mijn schrijfboekje (ik ga maar meteen met mijn avonturen aan de slag) en als ik die nieuwsgierige kindjes zo zie, denk ik: laat ik maar de foto's uit het boekje showen: mijn familie, vrienden en poes Satine. Elke foto levert een lachsalvo op, vooral die van jou Wouter..je snor trekt volle zalen in Laos. Peter jongleert nog wat met steentjes en wij hebben ons best weer gedaan.
Somkjit laat ons het dorpje zien en wij hebben ogen als schoteltjes. Alle huizen staan hier op palen, zodat de beesten niet binnen kunnen lopen, want beesten zijn hier in overvloed. We zien de vrouwen schrobben of al met het eten bezig, de kinderen spelen en de school waar zij heengaan. Het is net een openluchtmuseum. Weer terug bij het dorpshoofd gaat er een grote ketel op een kampvuur en kunnen de voorbereidingen voor het eten beginnen. Bovendien geeft het vuur de warmte die we wel kunnen gebruiken, het wordt snel koud tegen de avond (jaja, nu weten we het wel dat het daar koud is). De groente "rattan" wordt hier veel gegeten - een soort reuze asperge- die nu in groten getale de pan in gaat. Een van de vrouwen komt aanlopen met een eend met gebonden vleugels. Het zal toch niet waar zijn? Ja hoor, deze gaan wij straks opeten. Ik kan jullie vertellen dat deze eend een pijnlijke dood is gestorven. Peter heeft deze martelgang nauwlettend gevolgd (Peters duistere kant komt hier naar boven): het plukken, het keelsnijden het verwijderen van de ingewanden en tot hier, lieve lezers, leeft de eend nog steeds. Maar goed, uiteindelijk is hij in de pan beland en eten wij op bamboematjes ons diner. Ik eet wel, maar denk alleen oh, die eend! En het water in de soep..komt dat uit de rivier? En wie heeft er allemaal al aan de kleefrijst gezeten? We mogen wat vragen stellen aan het dorpshoofd en zijn moeder en horen dat dit dorp nu 39 jaar bestaat en ontstaan is uit bergvolkeren die door de regering gemaand zijn zich te centraliseren in het dal. Zo kunnen de kindjes nu naar school en kan hygiene worden aangeleerd. Wij krijgen de vragen of we ook kleefrijst eten, of we rijstvelden hebben en of we ook koken op een vuur. En wat eten wij eigenlijk? Alle vragen gaan over eten, want dst is hier ook de grootste tijdsbesteding. Om half 9 gaat het licht al uit. Wij slapen in de bedden van de kinderen (matras op de grond)die nu zelf blijkbaar bij hun ouders slapen. Wij hebben tot dan toe geen idee van de gezinssamenstelling, maar er staan 's ochtends zo'n 10 paar slippers beneden aan de trap en zoveel mensen hebben we niet eens gezien. En nee, Essie, dit is niet jouw ding. Als kamperen al een uitdaging is, moet je hier zeeeeeeeeeeeeeeker niet aan beginnen.