Reizen door Noord-Laos

Op vrijdag moeten we op tijd op om de boot naar Nong Khiaw te halen. We willen uiteindelijk door naar Luang Namtha en dit is wel een mooie tussenstop. Helaas heeft Peter de wekker verkeerd gezet waardoor ik binnen 10 minuten gereed moet staan(bedankt). Is allemaal weer goedgekomen en de boot vertrekt zelfs op tijd om 9 uur. Dat is mooi, minder mooi is, is dat er geen wc aan boord is. Dat wordt een minimale vochtinname vandaag. Toch positief gestemd gaan we (ik met mijn nieuwe fleecetrui) op weg. Helaas, helaas: mijn fleecetrui, sweater, sjaal, regenjack, petje en sarong ten spijt: ik heb het heel erg koud, echt heel heel erg koud. Peter ook…..die heeft wel een goed jack maar heeft deze in zijn tas laten zitten…die onbereikbaar is. De boot moet soms tegen de stroom in omhoog en af en toe geeft deze trip een rafting-ervaring. Maar liefst 7 uur lang heb ik het koud. Hallo, ik zit hier in Azie, niet op de schaatsbaan in Nederland! Dit hadden we niet afgesproken. In Nong Khiaw treffen we een klein (koud) plaatsje met alleen bamboehutjes op palen. Net als aan de Mekong rivier is ook aan de Nam Ou rivier een hoop bedrijvigheid: kleding wassen, zichzelf wassen, tandenpoetsen (en naspoelen met water uit de rivier,. brrrrr). Wij slapen in een bamboehutje met uitzicht op deze rivier en de bergen. We eten bij Deen, een hele goede tip. Het is een Indiaans restaurant, met ook een goede Laotiaanse keuken. We brengen een dagje in het stadje door (ik had graag naar een mooi dorpje in de buurt willen gaan, maar dat betekende weer een paar uur de boot op en dat kon Peter niet meer opbrengen......en ik heb niet echt tegengesputterd) . We bezoeken als alternatief grotten die bij de Laotioaanse oorlog van 1968-1974 gediend hebben als geheim onderkomen van het Laotiaans leger...er zat een bank in, een politiekantoor, een comunicatieafdeling e.d. Ik durfde niet helemaal de grotten in, maar avonturier Peter heeft het allemaal goed gezien.
In het plaatsje zelf komen we nog een Engelsman in paniek tegen die zijn reisgids kwijt is, maar erger nog.. met zijn broer bij een grensovergang met Vietnam heeft afgesproken, maar dit verkeerd heeft doorgegeven. Hij heeft geen mobiele telefoon, zijn broer ook niet en in dit stadje is geen internetverbinding. Het is niet voor te stellen als je helemaal geen communicatiemiddelen hebt...maar wie spreekt er nou bij een grensovergang af en niet gewoon in een hotel ergens??? Wat vermeldenswaardig is, is dat hij een tijdje in Breda heeft gezeten en zijn auto daar aan een Bredase man heeft verkocht.....een Engelse taxi. Dus als er een Engelse taxi in Breda rijdt, is die van deze Amerikaan geweest.
Als we een drankje gaan drinken aan het eind van de dag, spreken we met een Amerikaanse vrouw die net van Luang Namtha komt en ontzettend enthousiast is daarover. Dat is mooi, want daar gaan wij de volgende dag heen en het is best weer een lange reis. Het maakt het draaglijker als je weet dat je bestemming ook dat is wat je ervan verwacht. De volgende morgen gaan we dan ook tevreden op weg naar Luang Namtha. Dat betekent eerst een bus naar Oudom Xai en dan overstappen naar Luang Namtha. We hadden de avond ervoor gehoord dat de bus om 11 uur zou vertrekken, maar tijden zijn nu eenmaal richtlijnen hier en wij besluiten er om 9 uur al te zijn. Dan zeggen ze dat hij om 10 uur vertrekt of eerder..als er genoeg mensen zijn. Prima. Wij wachten braaf af bij cafeetje Delilah. Onze tassen zijn al op de bus gebonden. Om half 11 is er nog geen beweging, totdat de chauffeur zegt nog even wat te moeten regelen en hij wegrijdt....met ons tassen, zonder ons. Peter blijft altijd relaxed onder dit soort activiteiten, mijn rots in de branding, ik ben hier niet gerust op en pas na een half uur onderdrukte paniek keert de bus terug met al een aantal passagiers erin. Als ik degenen bekijk die eveneens staan te wachten, kan ik al snel uitrekenen dat dat niet gaat passen. Maar passen zal het en met wat aanwijzingen van de chauffeur zitten we even later opgehoopt in de bus....Peter tegen de deur geplet op een krukje. De wegen zijn hier slecht en de bus probeert soms tevergeefs alle gaten, kuilen en bergen zand te ontwijken. Tot 3 keer toe gaan we rakelings langs een andere bus of voertuig en je moet hier niet bij nadenken.
Wat hier ook een aparte ervaring is in dit land, is het rochelen en spugen wat mensen hier doen. In deze bus zitten 2 omaatjes naast die me koekjes en snoepjes voeren en met hun handwerkjes bezig zijn, maar dan out of the blue, een enorme rochel verzamelen en die uit de bus spugen.....gadverdamme!
In Oudom Xai hebben we tot onze grote vreugde meteen een aansluiting en arriveren we na weer een busrit (deze duurt ook 4 uur) in Luang Namtha. Tijdens deze rit stappen voortdurend locals in en uit met hun kids, boodschappen of zelfs met een kip! In de bus is het een hele happening, maar ook erbuiten: langs de weg zien we de eenvoudige bamboehutjes waar de kinderen nog met een tol (!) of een fietsband spelen, de kleine stalletjes, het gekleurde wasgoed. Overigens staat er wel in ieder hutje een tv…de enige luxe die elk gezin hier kent. Moe arriveren we bij ons guesthouse: het eco-resort The Boat Landing. We hebben geen idee wat het kost, maar het zag er zo leuk uit op een plaatje dat we gezien hebben en volgens de gids zeer ok. Het is inderdaad geweldig! We hebben een bamboehut met zelfs een aparte woonkamer! Dat zal wat kosten, maar we gaan er van genieten... We gaan voor woensdag een tweedaagse trekking boeken en dan is er helemaal geen luxe dus dit pik ik nog even mee. De trekking gaan we doen in het Luang Namha National Park en deze is in Lonely Planet's topplekken van 2009 op de zesde plaats geeindigd. Ik zeg...kom maar op met al het moois.