How to survive Nederland na 3 maanden Azie
Door: Saskia
Blijf op de hoogte en volg Saskia
18 Februari 2009 | Nederland, Utrecht
Omdat het verhaal begon met de voorbereidingen en het vertrek op Schiphol, sluit ik het verhaal toch nog maar even mooi af…totdat ik weer in Utrecht ben. En natuurlijk ook omdat jullie werkdagen zonder mijn ellenlange verhalen nooit meer hetzelfde zullen zijn. Na een week zon, strand, gezelligheid, cocktails en ontelbare papaya-salades zou het vliegtuig helaas toch echt gaan. Op het vliegveld in Bangkok is er wat tijd om te overbruggen en besluit ik er nog een pedicure tegenaan te gooien. De laatste baht moeten worden uitgegeven en dit leek me een goed doel. Helaas is de schoonheidssalon helemaal volgeboekt en het alternatief is de kapper. Waarom ook niet. Ik leg uit dat ik mijn haar in laagjes wil en dat het nog in een staart moet kunnen. Na een kwartiertje knippen, denk ik dat ze klaar is, maar ze blijft maar knippen en knippen en knippen . Ik zie plukken haar op de grond vallen waarvan ik me afvraag of die toch niet beter op mijn hoofd hadden kunnen blijven zitten. Enthousiast laat de kapster het resultaat zien. Even slikken. Ze heeft de boel behoorlijk uitgedund, mijn paardestaart is meer een staart van een…..nou ja, een dier met een klein dun staartje. Ik denk nog bij mezelf: ja Sas, wil je geld besparen door hier nog geen 10 euro te betalen ipv de 38 euro van de Cosmo…nu ben je bijna kaal. Overigens kan ik hier al meteen melden dat na 1 keer wassen het al een stuk beter zat en het nu eigenlijk wel ok is….maar die schrik in eerste instantie. Wie heeft gezien welke kapsels hip zijn in Thailand zou mijn vrees delen: Ferry noemt het door de ratten aangevreten haar.
Iedereen zegt dat ik waarschijnlijk “weer zo moet wennen aan het weer”. Nee, helemaal niet zelfs. Ik wist het van tevoren en het is een kwestie van trui aan, jas aan, das om, muts op en handschoenen aan (ik ben alleen iets langer bezig de deur uit te gaan dan op een tropisch eiland). Je kunt je erop voorbereiden. Het is zelfs wel lekker om te fietsen in de kou. Dat maakt je weer bewust van je lichaam en de omgeving. Als ik voor een kopje thee naar Essie fiets, spreekt een bleek uitziende man mij aan: “och och, het is toch wat die kou, het zou zo veel beter zijn als het 30 graden was!” Ik glimlach. U moest eens weten, denk ik.
Waar ik me niet op had voorbereid, is de grootste cultuurshock van deze reis: de thuiskomst. Wat kijk je anders naar Nederland na een tijdje in den vreemde. Waar het op reis vaak ging over je overal thuis kunnen voelen, hier ben ik even helemaal niet thuis. In Azie gaan je zintuigen open staan: alles komt binnen en dat is een geweldige ervaring. Eenmaal in Utrecht komt ook alles binnen: het voordringen van mensen om me heen bij de bioscoop, het gehaaste in de AH, klagende mensen, stress in het verkeer, het volk bij de telefoonwinkel dat voor het nieuwste mobieltje komt met zoveel-megapix-camera-zoveel-gigabyte-geheugen-toestanden, chagrijnige mensen die langs je heen kijken. Nederland lijkt ineens zo onpersoonlijk. Maar ook thuis komt alles op me af: de stapel post, tijdschriften, rekeningen en niet te vergeten een overvolle kledingkast en 15 paar laarzen. Wat vreselijk! Ik heb direct vuilniszakken vol kleding weggebracht en tassen weggegeven. Weg met al die ballast. Mijn rust is helaas niet mee op het vliegtuig gestapt. Wat mis ik mijn rugzak waar 2 rokjes, 1 lange en 1 korte broek, wat shirtjes, een trui en een toilettas in zat. Wat een overzicht en wat een eenvoud. Hier word ik weer overspoeld met prikkels en moet ik me wel afsluiten. Daarmee sluit ik echter ook de ervaring van openheid. Het is niet de warmte van de zon die ik mis, maar de warmte van de mensen. En ja, de kaas hier is weer heerlijk, mijn bed weer zacht en mijn douche warm. Maar het weegt niet op.
Ik moet weer wennen aan op hakken lopen (ja, echt!), zelf koken in plaats van een menukaart bestuderen, de prijzen hier: een broek vermaken kost hier 8 euro ipv 80 cent. Ik moet weer wennen aan het moeten. Mensen hebben weer verwachtingen van me. Hoe laat ik dat los. Mijn ogen zijn zoals ik al dacht inderdaad iets slechter geworden (er zou eens iets wel stabiel aan mij zijn) en daarmee is het nu duidelijk dat beide ogen opnieuw gelaserd moeten worden. Een enorme tegenvaller. Ik merk dat ik dat gewoon kan accepteren. Dat heb ik dus gelukkig wel meegenomen: de dingen nemen zoals ze zijn. Het is nu eenmaal zo.
Afgelopen vrijdag zijn de pakketjes uit Indonesie aangekomen. Mijn grote trots is er nu ook: mijn flesje zand uit Gili Trawangan met de ingekerfde tekst: you see a thousand stars at Gili Trawangen. Ramos & friends. Een traan over m’n wangen. Ik heb heel, heel erge heimwee. Naar Azie, de vrijheid, de warmte en de Saskia die ik daar was en kon zijn.
Dus voor mijn eigen verwerkingsproces plaats ik hier nog de filmpje en de foto’s die door uploadproblemen geen eigen blog hebben gehaald, maar mijn reis compleet maken. Het helpt mij enorm om mijn verhalen te vertellen. Mijn ouders en lieve vrienden zijn al geduldige luisteraars geweest. Dus wie nog een uurtje en een schouder over heeft…..
Iedereen zegt dat ik waarschijnlijk “weer zo moet wennen aan het weer”. Nee, helemaal niet zelfs. Ik wist het van tevoren en het is een kwestie van trui aan, jas aan, das om, muts op en handschoenen aan (ik ben alleen iets langer bezig de deur uit te gaan dan op een tropisch eiland). Je kunt je erop voorbereiden. Het is zelfs wel lekker om te fietsen in de kou. Dat maakt je weer bewust van je lichaam en de omgeving. Als ik voor een kopje thee naar Essie fiets, spreekt een bleek uitziende man mij aan: “och och, het is toch wat die kou, het zou zo veel beter zijn als het 30 graden was!” Ik glimlach. U moest eens weten, denk ik.
Waar ik me niet op had voorbereid, is de grootste cultuurshock van deze reis: de thuiskomst. Wat kijk je anders naar Nederland na een tijdje in den vreemde. Waar het op reis vaak ging over je overal thuis kunnen voelen, hier ben ik even helemaal niet thuis. In Azie gaan je zintuigen open staan: alles komt binnen en dat is een geweldige ervaring. Eenmaal in Utrecht komt ook alles binnen: het voordringen van mensen om me heen bij de bioscoop, het gehaaste in de AH, klagende mensen, stress in het verkeer, het volk bij de telefoonwinkel dat voor het nieuwste mobieltje komt met zoveel-megapix-camera-zoveel-gigabyte-geheugen-toestanden, chagrijnige mensen die langs je heen kijken. Nederland lijkt ineens zo onpersoonlijk. Maar ook thuis komt alles op me af: de stapel post, tijdschriften, rekeningen en niet te vergeten een overvolle kledingkast en 15 paar laarzen. Wat vreselijk! Ik heb direct vuilniszakken vol kleding weggebracht en tassen weggegeven. Weg met al die ballast. Mijn rust is helaas niet mee op het vliegtuig gestapt. Wat mis ik mijn rugzak waar 2 rokjes, 1 lange en 1 korte broek, wat shirtjes, een trui en een toilettas in zat. Wat een overzicht en wat een eenvoud. Hier word ik weer overspoeld met prikkels en moet ik me wel afsluiten. Daarmee sluit ik echter ook de ervaring van openheid. Het is niet de warmte van de zon die ik mis, maar de warmte van de mensen. En ja, de kaas hier is weer heerlijk, mijn bed weer zacht en mijn douche warm. Maar het weegt niet op.
Ik moet weer wennen aan op hakken lopen (ja, echt!), zelf koken in plaats van een menukaart bestuderen, de prijzen hier: een broek vermaken kost hier 8 euro ipv 80 cent. Ik moet weer wennen aan het moeten. Mensen hebben weer verwachtingen van me. Hoe laat ik dat los. Mijn ogen zijn zoals ik al dacht inderdaad iets slechter geworden (er zou eens iets wel stabiel aan mij zijn) en daarmee is het nu duidelijk dat beide ogen opnieuw gelaserd moeten worden. Een enorme tegenvaller. Ik merk dat ik dat gewoon kan accepteren. Dat heb ik dus gelukkig wel meegenomen: de dingen nemen zoals ze zijn. Het is nu eenmaal zo.
Afgelopen vrijdag zijn de pakketjes uit Indonesie aangekomen. Mijn grote trots is er nu ook: mijn flesje zand uit Gili Trawangan met de ingekerfde tekst: you see a thousand stars at Gili Trawangen. Ramos & friends. Een traan over m’n wangen. Ik heb heel, heel erge heimwee. Naar Azie, de vrijheid, de warmte en de Saskia die ik daar was en kon zijn.
Dus voor mijn eigen verwerkingsproces plaats ik hier nog de filmpje en de foto’s die door uploadproblemen geen eigen blog hebben gehaald, maar mijn reis compleet maken. Het helpt mij enorm om mijn verhalen te vertellen. Mijn ouders en lieve vrienden zijn al geduldige luisteraars geweest. Dus wie nog een uurtje en een schouder over heeft…..
-
18 Februari 2009 - 11:14
Leon:
Welcome back!!
Tja, weer wennen aan die maffe Hollanders... Vergeet langzaam en behoud de kern: life will never be the same;-) -
18 Februari 2009 - 11:25
Miranda De Man:
Succes met inburgeren....
Stuur even je prive adres voor het kaartje...
Groetjes,
Miranda -
18 Februari 2009 - 13:55
Mariëlle:
En ook bij mij glijdt er een traan.... welkom terug Sassie en ik blijf er bij: why not....?!
Dat uurtje wordt dan in Gambia (en wat mij betreft meer dan een uur!) want het lijkt me ook heerlijk naar je verhalen te luisteren in plaats van ze te lezen....
Heel veel liefs, Mariëlle XXX -
18 Februari 2009 - 17:14
Fer:
Sas, ga terug naar dat gevoel van toen, pak het op en neem dat zo fijne gevoel mee naar hier. Daarmee maak je onderscheid in situaties, voor anderen maar vooral voor jezelf. Ook hier kan het zijn zoals daar. Die power heb je...
Lang leve The Red String..
Go well...X -
18 Februari 2009 - 19:21
Peter & Frieda:
ach meissie toch, zal ik dan weer eens voor je koken?
leuke kiddies (vinnik) en een Frieda die je erg graag weer eens zien. Benieuwd naar de verdere verhalen.
Warme groeten uit Rotterdam. -
18 Februari 2009 - 19:53
Esther:
Schouders genoeg, geen probleem ;-))
Maar gelukkig ook: this too shall pass... Maak er weer wat van. Samen met ons allemaal!!! -
19 Februari 2009 - 10:40
Mieke Tomlow:
Hey Sas,
Geloof me: Alles went, zelf ons koude kikkerlandje! Ik kan je alleen maar aanraden om rustig te acclimatiseren, te genieten van vrienden en familie en lekker je eigen plan te trekken. Dan valt alles wel weer op z'n plek.
succes er mee!
miekexx -
20 Februari 2009 - 06:34
Wouter:
Ik heb nog 2,5 maand te gaan, maar zie nu al op tegen de terugkeer ;). Nee hoor, maar ik kan me je gevoelens heel goed voorstellen. Maar rouw niet teveel, want dat verdienen je ervaringen niet.. Veel liefs uit Victoria enne.. succes en uiteraard gaat het je lukken want jij bent Sassie! x Wouter -
20 Februari 2009 - 13:10
Sabrina:
k snap het heel goed, ik zou zo hier vanuit Turkije met je meehuilen!
k ben net op internet mn ticket aan het boeken voor mn terugreis naar nl, met een dubbel gevoel, en dan lees ik jou verhaal... slik!
Het is altijd elke keer weer wennen als je ergens komt waar je een poos niet bent geweest of nog nooit bent geweest, maar het went, echt. Geef het tijd, jou tijd, alle tijd die jij nodig hebt. En mensen met verwachtingen? Die stel je dan maar even teleur...
Sterkte ermee meis en als het goed is kom ik 1 maart terug, dan kom ik zeker langs! Met mn 2 schouders!
Dikke zoen!! -
03 Maart 2009 - 06:18
Joop:
Dag Saskia,
Genoten van je verhalen, foto's etc. Ik hoop dat de anti-climax op schiphol niet al te groot was.
Het gaat je goed, maak er wat van.
Groeten,
Joop
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
