Four trekkings and a funeral

De tweede trekkingsdag in Luang Namtha is verder goed verlopen, hoewel Peter snotverkouden was. 's Avonds eten we bij Marychane lekkere uiensoep als afsluiter van onze laatste koude dag in Laos. Hier kun je ook heerlijke Laotiaanse salades krijgen en lekkere sandwiches...met kaas! Deze laatste nacht slapen we in het goedkope, maar prima guesthouse Zuela als tegenhanger van ons dure avontuur bij The Boat Landing.
De volgende dag vliegen we naar Vientiane. Een vlucht van ca. 50 euro per persoon voor 50 minuten, maar het bespaart ons een busreis van 22 uur (!!!). De echte backpacker gaat er vast voor zitten, wij flashpackers (term die ik op travelfish.org vond) gaan toch echt vliegen. Een vliegreis is ook wel fijn als afwisseling van boot en bus en weer een ervaring. In de 50 minuten dat we in het vliegtuig zaten, maken we ook nog een tussenlanding in Luang Prabang en krijgen we 2 keer iets te eten en te drinken. Je zit net in de lucht, krijgt een cakeje en voor je het weggewerkt hebt, wordt de landing al weer ingezet. Vientiane doen we in 1 dag, omdat we de volgende dag verder vliegen naar Savannakhet. Dit was wat ons betreft ook goed te doen. Dus nu opletten: we gaan even snel door Vientiane. Om bij te komen van de vlucht, gaan we lekker eten bij Makphet: Nederlandse prijzen, maar de opbrengsten gaan naar het project voor straatkinderen die hier ook worden opgeleid in de keuken en de bediening. Nou zijn Peter en ik sowieso al lyrisch over het laotiaanse eten, hier kun je niet wegblijven. Ongelooflijk lekker en de bediening is vriendelijker dan in heel Utrecht bij elkaar. Er zit een hele groep Nederlanders waarvan er 1 jarig is en wij zingen vrolijk mee voor de jarige...dit levert ons 2 gigantische stukken chocoladetaart op en dus een hele, hele volle maag. Ik mag nu niet vergeten te melden dat het hier warm is...de fleecetrui kan weer onderin de tas.

Het leukste aan Vientiane vinden wij de eettentjes aan de Mekong. Overdag is het er al goed toeven, 's avonds is het gezellig met alle lampjes, geuren en kleuren. Mulberries is een mooie souvenirshop waardoor we nu de hele familie van Laotioaans handwerk kunnen voorzien. Net als in Luang Prabang vind je hier het overheerlijke ontbijt- en lunch cafe Joma, maar wij gingen helemaal uit ons dak bij bakkerij Croissant d'or waar je niet bij de toonbank bent weg te slaan (o.a. echte croissants hier), tenzij je gewoon meteen van al het lekkers 1 meeneemt, maar dan is 1 dag toch net iets te kort. We bezoeken hier ook nog de Arc de Triomph: een stukje Parijs in Vientiane. Je verkeert echt even in de waan dat je op de Champs-Elysees staat.
De grote verrassing in Vientiane is dat we bij Croissant d'or onze Hawaiiaanse vriend Orlando tegenkomen! Die is 10 dagen in Vang Vieng gebleven en nu kruisen onze wegen elkaar weer. So much voor Vientiane: om half 6 de volgende ochtend nemen we de tuk-tuk naar het vliegveld voor een vlucht naar Savannakhet.
Bij aankomst rijden we een stoffig dorpje binnen: veel onverharde wegen. Het lijkt in the middle of nowhere te liggen. We zijn dan ook verbaasd dat de Tourist Office hier de meest georganiseerde office is die ik tot nu toe op m'n reis gezien heb. Een dolenthousiaste jongen legt ons alle trekkings uit. De mooiste zijn die van 3 dagen, maar ik weet na al een paar 2-daagse trekkings dat eentje van 3 dagen er nu gewoon niet inzit. Dat betekent een minder mooie en minder intensieve trekking, maar goed voor nu. Na Luang Namtha zei ik tegen Peter: dit doe ik voorlopig niet meer. Sowieso merk ik dat het reizen zo nu en dan wel opbreekt. Ik kijk nu echt wel weer uit naar niksen op een strand of een beetje snorkelen. Reizen is hard werken, mensen! In het moment leven lukt ook minder dan eerst. Ik ben de laatste 3 weken ingegaan en dan is Nederland en alles daaromheen toch weer heel dichtbij en moet ik mezelf toespreken dat 3 weken nog altijd heel lang is.
Savannakhet is geen dorp om een paar dagen te blijven. Je komt hier voor een trekking en dan ga je weer. Wij besteden ons dagje hier met een massage en het zoeken naar een eettentje. Er is hier echter niets anders te vinden dan tl-buisrestaurants (ja, neem dat maar op in de Dikke Van Dale). Vaak is het eten daar overigens overheerlijk, maar toch zoek je iets wat er net iets meer westers uitziet.
Uiteindelijk geven we het op en gaan we eten bij Rendez-Vous...wat klinkt als tafeltjes met kaarsjes....het is toch echt plastic stoeltjes onder een tl-lamp. We zijn dan ook verrast dat het eten erg goed is, als je even verder kijkt dan het westerse menu met pasta bolognese en french fries. Dan is het nu een goed moment om het eens te hebben over verwachtingen. Soms ben je de rijst even zat en laat je je verleiden tot westerse gerechten als quiche, salade nicoise, pasta met ricotta, een club sandwich of een pannenkoek. Dan is het een hele teleurstelling als dat betekent: een treurig hoopje prut, sla met een ei en een tomaat, spaghetti geheel bedekt met een witte roomsaus, een stokbrood met ei en tomaat of 2 droge gebakken meelhompen. Desalniettemin zijn er genoeg plekken waar een salade nicoise ook echt een salade nicoise betekent...even bij andere mensen op hun bord kijken.
Maandagochtend staan we klaar voor onze (vierde) trekking. De gids Done blijkt de enthousiaste jongen van het toeristenbureau. Deze wandeling is vlak, dus geen geklim en geklauter urenlang. We worden vergezeld door een lokale gids die ons laat zien wat de mensen hier allemaal gebruiken uit het bos. Dat blijkt alles te zijn. Er zijn bomen die olie opleveren als je er een gat in maakt en deze in brand steekt...dat zouden wij niet zomaar doen in een droog bos! Blaadjes die bloedingen stoppen, bloemen die gebakken worden, besjes in alle maten en kleuren die je zo eten kunt en de klapper van de week: rode mieren die de gids eerst even plet en dan in zijn mond steekt. Peter durft het aan er ook een te verorberen (hij zit naast me, er is niks fout gegaan). De mieren smaken naar limoen, omdat ze op een boom leven waarvan de blaadjes een limoengeur hebben. Het kan als vervanging van limoenbladeren gebruikt worden. na 15 km wandelen door bos, heide en lege rijstvelden arriveren we bij onze homestay van vandaag.
Onze homestay is in het huis van de gids voor de volgende dag in dorpje Phonsim. Hier is het duidelijker luxer dan onze vorige homestay. Hier en daar staat er een pc in huis. Dit deel van Laos is sowieso welvarender door o.a. een aantal fabrieken. Ik vind het bijzonder om de verschillen te zien. Het blijf leuk om door een dorpje te lopen waar alle kindjes gaan zwaaien en hard sabadiiiiiiiiieeeeeee roepen. Voordat we gaan eten schuiven we 's avonds aan bij een Baci-ritueel. Er druppelen allemaal familieleden binnen van de gids en zijn vrouw...uiteindelijk zitten er zo'n 17 mensen. Door gebrekkig engels van de gids geef ik mijn interpretatie van dit ritueel: volgens deze cultuur heeft ieder mens 32 geesten in zich. Om een of andere reden kunnen er 3 ontsnappen. Het Baci-ritueel dient ertoe de geesten weer terug in het lichaam te brengen,anders levert het ongeluk op. In een grote schaal in het midden van de kamer liggen bananen, snoeprepen en er ligt een schaal met kippenbotjes met nog wat vel en vlees eraan. Op de schaal staan gerolde bananenbladeren met bloemen erin. Peter en ik krijgen een sjerp om. Alle aanwezigen binden ons een wit katoenen koordje om en wensen ons geluk, veel geld en een goede gezondheid. Daarna wordt het kippenbotje geheel ontleend en nauwkeurig bekeken: hieraan kan men aflezen of de geesten weer terug zijn in het lichaam. Er wordt druk overlegd, maar ik denk begrepen te hebben dat het weer goed zit bij mij binnen.
Ik ben benieuwd naar het eten. Peter fluisterde me al toe: Sas, er hangt weer iets met zijn pootjes omhoog in de keuken. De keuken is ook hier een grote pot op een kampvuur naast het huis. Hier is het aanbod nog rijker, hier kan een goed restaurant in Nederland niet aan tippen. Salades, groente, kip, vis en onze favoriet Chicken Laab gaan er allemaal goed in. De dag erna genieten we ook enorm van ons eten. De vrouw van de gids is een indrukwekkend stijlvolle vrouw die haar huishouden met 5 kinderen en 3 uitgebreide maaltijden moeiteloos lijkt te runnen. Ze is ook nog lerares Aardrijkskunde op de plaatselijke middelbare school. Petje af.
Na het eten vertelt gids Done dat we naar een begrafenis gaan. Ok. Het moet iets heel bijzonders zijn. Dus ik trek m'n sarong aan en we gaan op pad. We komen bij een groep mensen die aan tafeltje naar een hele grote tv zitten te kijken. Een soapserie. Iedereen krijgt een glas water en een schaal watermeloenpitten (?). Dit laatste blijkt een snack, maar het vergt wat handigheid om ze te ontvellen en te kunnen eten. Peter en ik wachten netjes tot er iets gaat gebeuren. De plaatselijke leraar Engels schuift bij ons aan, wat ons heel gezellig lijkt, maar zijn Engels is zo dramatisch dat wij de moed opgeven. Na een half uur een beetje rondkijken, gaan wij toch eens vragen over hoe en wat. Wij vermoeden dat dit een dodenwake is, er gaat vandaag toch echt niemand meer gecremeerd worden en we zien wel ergens een doek hangen, maar geen idee of daar iemand ligt opgebaard. Waarom de tv er staat? Gids Done zegt dat de tv er wel moet staan, omdat mensen zich anders vervelen en weggaan (!?).
Daar hebben we hem weer: weg met je westerse verwachtingen.
Geen kou betekent heerlijk slapen en dan is het niet erg dat om 6 uur weer de wekker staat: wij gaan monniken aalmoezen geven. Deze trekking is absoluut minder spectaculair wat betreft de natuur, maar cultureel een hele happening. In een geleende, prachtige sarong van de vrouw (mijn Bali-strand sarong is hier geen optie) en met sjerp kan ik op op weg met een schaal met rijst, bananen en snoep.
In Luang Prabang lopen de monniken door de stad voor het verzamelen van aalmoezen: hier komen de dorpelingen het naar de tempel brengen. In de tempel knielen we voor de monniken en leggen we in ieders schaal het eten. Met dit eten moeten ze het ook de hele dag doen, er is maar 1 maaltijd per dag. Ik vind het fantastisch overal heengesleept te worden. Daar zit ik dan toch maar weer mooi, denk ik dan! Deze tweede dag wandelen we nog geen 10 km en bezoeken we tussendoor dorpjes, de middelbare school (we zitten met de leraren in de lerarenkamer) en dames die met handwerk bezig zijn.
Maar tussen al die dingen door zie je ook hoe de tuk-tuk met normaal gesproken 8 zitplaatsen 's ochtends met 50 tegen elkaar gedrukte meisjes naar de fabriek rijdt. Hoe de kinderen in hun uniformen naar school lopen. Hoe de kinderen bij de gids thuis zich 's avonds wassen en moeder meehelpen met het eten. Als je je ogen de kost geeft, is dat nog eigenlijk het mooiste.