Chillen op Gili Meno

Na een actieve start, heb ik een bezoek aan de gili's gepland waar ik zulke goede herinneringen aan heb. Destijds (2008) bezocht ik Gili Trawangan en trok ik op met locals, die de zee in doken voor ons avondmaal en het direct op het strand bereidden. Een paar loungetenten en voor de rest een paradijselijk eiland.
Ik zag toen al wel dat er resorts gebouwd gingen worden en dat ik er niet meer moest terugkeren om mijn herinneringen zo te laten. Ik kies voor het rustige Gili Meno.

Heel verstandig: omdat ik moet overstappen op een andere boot op Gili T. zie ik dat het strand helemaal is volgebouwd, er een weg ligt en er talloze winkeltjes en eettentjes liggen. Ik hoor dat er inmiddels veel drugs gebruikt wordt, het is hoe dan ook een verloren paradijs. Ik doe mijn ogen dicht, wacht op mijn boot en koester mijn herinneringen.

Gili Meno stelt gelukkig niet teleur! Hier rijden ook alleen nog de paard en wagens en zijn de (smalle) weggetjes grotendeels onverhard. Ik verblijf niet op het strand, maar in verblijf Kampung Meno Bungalows, gerund door de Australische Sylvie die hier haar eigen mini-dorpje heeft gebouwd met 6 huisjes en een gezamenlijke ruimte waar je kan loungen, eten en internetten: overal is gratis wi-fi. Zover zijn ze hier wel. En in tegenstelling tot wat ik overal las: er zijn 3 pinautomaten op het eiland waar ook daadwerkelijk geld uitkwam, dat was in Ubud vaak niet het geval!

Sylvie is een enthousiaste vrouw en samen met haar staf zorgt ze voor een fantastisch verblijf. Het eten is er heerlijk en de cocktails zijn naar eigen recept. Omdat deze accommodatie nog maar een
jaar open is, ziet alles er strak en verzorgd uit. Weg uit de drukte van Ubud kun je hier in alle rust het hele eiland rondwandelen.

Voor loungemuziek moet je bij Agung Agung zijn. Sowieso is de noordwest kant van het eiland het mooist en gezelligst. Bij Diana's vind ik de Gili T. sfeer van destijds - met reggae-muziek en uitzicht op de zonsondergang. Ook Ryan's, Ana's Warung
Bij Good Feel zit je ook heerlijk relaxed en ik at er tonijn van de barbecue. En bij Escobar (de naam, geweldig) waan je je helemaal alleen op het eiland en is het ook goed eten en drinken.

Bij Kampung Meno ontmoet ik een vrouw die elk jaar 10 maanden hard werkt om vervolgens twee maanden door Azië te kunnen reizen. Op de boot raak ik aan de praat met een Noorse jongen die zijn baan heeft opgezegd en voor onbeperkte duur op reis is. Alle (levens)verhalen die de je op reis hoort, maakt het altijd een inspirerende en verrijkende ervaring. Ik ben ook weer terecht gekomen in een werkomgeving waar mensen zich druk maken om niks. Sylvie zijn het er over eens dat dat een luxe-probleem is. Op dit eiland moeten mensen zorgen dat ze rondkomen, dat er genoeg vers water is en dat het eiland zijn schoonheid behoudt: ontwikkeling is niet per definitie vooruitgang.

Drie dagen lang alleen het geluid van de zee, paard en wagen, hanen en de moskee. Dan roept het volgende avontuur: de Kundalini Tantra yoga is goed bevallen en ik ga naar Om Ham Resort in Ubud, waar dagelijks lessen zijn. Toch nog Ubud, maar ver van de drukte, middenin de rijstvelden.