Over de Mekong-rivier naar Luang Prabang

Voordat ik jullie meeneem naar Laos moet ik ook nog even een goed verhaal vertellen over het restaurant Eat&Drink waar Peter en ik hebben gegeten op oudjaarsavond. We hadden het al een paar keer gezien, zag er strak uit en wij dachten dat dat een mooi plekje zou zijn om het laatste avondmaal van 2008 te nuttigen. Het ziet er bij binnenkomst inderdaad erg leuk uit en de ober vertelt ons wat de gerechten zijn. We vragen naar de kaart, want behalve af en toe: shrimp, vegetable of curry kunnen we er niks van maken. Er blijkt geen kaart te zijn....en dus geen prijzen. De ober is ook verdacht vriendelijk en attent. Dit kan niet goed gaan. We laten ons niet kennen en we gaan ervoor: voorgerecht, hoofdgerecht....en een wijntje. Die blijken 5 euro per glas, want daar is wel een kaart van en dan gaan we eens doorrekenen. Voorgerecht is dan waarschijnlijk 10 euro, hoofdgerecht 25 euro..oei oei, dit kon we eens een dure bedoening gaan worden. We delen dan maar 1 toetje. Voor de zekerheid. Peter doet even later kalm het mapje open met de rekening. We verwachtten 5000 bath (100 euro), maar het is 1750 bath, dus zo'n 35 euro. Dat is nog veel hier, maar wij kunnen met een gerust hart naar huis. Het eten is er overigens subliem!!!
Maar goed: 2008 hadden we al afgesloten, op naar 2009. Op vrijdag vertrekt Peter naar zijn vader in Chiang Kham en ik vertrek 's avonds met de nachtbus naar de grens met Laos om daar de volgende ochtend de slowboat (2 dagen) naar Luang Prabang te kunnen nemen. Vrijdag zelf breng ik door met een shakeje hier en een sushi daar en om 9 uur staat de bus klaar. Het is een klein busje waar ik niet heel comfortabel in zit en toch een hele nacht in moet bivakkeren. Ik dommel wel wat weg, maar het is vreselijk koud door de airco. Ik ben de enige vrouw in het busje, dus het zal wel aan mij liggen, maar als ik omkijk zie ik er een aantal met een wintermuts op zitten, haha! Dat levert een leuk gesprek op en we zijn het erover eens dat de airco uit moet. In de bus zit ook een Zweedse jongen die met verband loopt,omdat hij -onder invloed- van zijn scooter is gevallen. De bus stopt om de haverklap, dan moeten er weer mensen bij of overstappen. Om 5 uur 's ochtends arriveren we op plek van bestemming: een of ander zeer zeer vaag motel...De chauffeur vraagt of ik alleen ben en ik zeg nog dat ik het niet erg vind om met iemand een kamer te delen. Die opmerking blijkt nergens op te slaan, want hij brengt me naar een slaapzaal, waar al zo'n 8 mensen liggen. Ik heb een bed zonder deken (maar even later brengt iemand die er blijkbaar 2 heeft uit coulance toch maar 1). De deur van de zaal kan niet dicht en al mijn spullen liggen naast me...als ik maar niet in slaap val! Maar ja, ik ben de hele nacht al wakker! Mijn paspoort draag ik toch al wel op mijn lichaam, maar ik hou alles goed in de gaten. We moeten om 7 uur op en ik spring omhoog en sta klaar. De rest komt maar moeizaam op gang. Beter niet slapen dan maar 2 uur slapen blijkbaar. We krijgen wel ontbijt met uitzicht op de rivier. Een goed begin en dan begint mijn bootreis. Die ik morgen verder schrijf want ik word nu het internetcafe uitgezet.
Zo. Extra vroeg opgestaan om jullie bij te praten. Om 11 uur 's avonds gaat hier alles dicht. Ik heb ook iets gelezen over een avondklok en inderdaad: als ik om kwart voor 11 terugloop, is er weinig meer te doen.
Er zitten hier trouwens 2 jonge monniken naast me te internetten, dat is echt een apart gezicht! Maar een foto maken, doe ik maar niet.
De bootreis. Na het invullen van een emigratieformulier gaan we met de watertaxi naar de overkant. Daar vul je weer een aantal formulieren in en een pasfoto en heb je een visa voor een maand. Trots blader ik mijn paspoort eens door: Nieuw-Zeeland, Turkije, Indonesie, Thailand en nu ook Laos. Daar komt in ieder geval nog Cambodja bij. Dan begint het grote wachten. Bij het boeken van de trip stond dat de slowboat om half 10 zou vertrekken, maar tijd is hier zeer relatief. Half 10 betekent dat hij waarschijnlijk voor de middag vertrekt. Doordat je aan de overkant van de Mekong-rivier bent, ben je al wel in Laos en bij de eerste de beste foodstall liggen baguettes en ligt La vache qui rit. Door het Frans-koloniale verleden vind je hier veel Franse invloeden. Ik koop een baguette voor de lunch. Na een uur worden we naar een andere plek geleid waar we de mededeling krijgen dat de boot overboekt is. Er zullen mensen met de speedboat of de bus moeten gaan. Ik weet vanuit de gids dat de speedboat sterk wordt afgeraden, het is gewoonweg gevaarlijk en zeer oncomfortabel. De bus doet er zo'n 18 uur over en ik wil linksom of rechtsom gewoon een boot op! Gelukkig hebben een aantal andere mensen hun gids niet goed gelezen en kiezen voor de speedboat of de bus. Ik kan mee! Het slaat eigenlijk nergens op, er zijn boten zat, maar ik vermoed dat ze hier gewoon een extraatje mee verdienen. Voor beide alternatieven moet worden bijbetaald. Echt schandalig. Dus in dit geval is een package tour geen aanrader. Maar goed, de boot vertrekt tegen 12 uur en ik ben blij dat ik op de slowboat terecht ben gekomen. De Zweedse jongen heeft een plekje voor me vrijgehouden op de comfortabele stoelen in plaats van de houten bankjes waar de meeste mensen zitten. De Zweed blijkt Peter te heten, haha! Wat een toeval. Het uitzicht is fantastisch en onderweg staan veel kinderen te zwaaien. Het is wel koud op de boot en een sjaal en windjack zijn wel aan te raden. Ik heb alleen een sarong bij me voor om m'n nek en in Luang Prabang moet ik toch echt warmere kleding gaan kopen. Op de boot is het een gezellige boel, maar zelf vind ik het wel lekker om een muziekje te luisteren en om me heen te kijken. Ik hoef even niet te socializen. Nu ik weer een kleine week alleen zal reizen (Nederlandse Peter komt over een paar dagen naar Laos) moet ik daar weer aan wennen. Ik vind het altijd weer spannend om alles goed te regelen en op te letten of het goed gaat met m'n bagage of dat ik wel goed begrepen heb waar ik heen moet en niet per ongeluk op de verkeerde plek beland.Tegen zessen arriveren we in Pak Beng waar je overnacht en de volgende dag de andere helft reist. Je kon bij vertrek aangeven of je al wilde intekenen op een guesthouse, maar ik kan meteen al wel zeggen dat je beter ter plekke kunt gaan kijken: de guesthouses liggen nog geen 200 meter van het water. Mijn kamer is piepklein en er is geen warm water wat wel in de folder stond. Ik hoor een Nederlands stel door het dunne wandje heen mopperen en dat ze hun geld terugeisen. Ook Peter verzucht: "why did my parents raise me so well!?" Ik denk alleen maar: ik heb een bed, met een deur ervoor, die ook nog eens op slot kan: fantastisch! Je stelt je eisen langzaam maar zeker wel bij met zo'n reis. 's Avonds gaan we met een groepje eten bij Mr.Sivilai Restaurant. Mr.Sivi kan in alle talen wat zeggen en als ik mijn overheerlijke Chicken Lab (Kip met allerlei verse kruiden) op heb, hoor ik: "was het lekker?" Dit restaurantje is een absolute aanrader, wat een vriendelijkheid!
De volgende dag moeten we om 8 uur klaar staan. Waarom weet ik niet, want de boot vertrekt uiteindelijk pas weer om een uur of 11. Voor mij zit een vrouw met een puppie wat de aandacht trekt van een ca.11-jarig Amerikaans ventje dat een heel gesprek met mij begint. Hij wil graag een hondje, maar dat mag niet van z'n ouders: ze zijn te vaak op reis. Ik zie die ouders zitten en heb medelijden met het jongetje, met die mensen valt niet te lachen. Deze jongen heeft een compleet eigen wereld gecreeerd. Wat een wijsneus. Hij wil bioloog worden, weet naar eigen zeggen alles van slangen, haaien en Franse kippen (!?). Of ik ook zo van haaien en krokodillen hou. Ik zeg dat ik meer een "cat-person" ben. Hij zegt dat hij van de donkere kant van het leven houdt (mijn hemel, dat kind zit nog op de basisschool). Goed moment voor mijn iPod, pfff.
Om 6 uur zijn we in Luang Prabang, waar ik meteen allemaal leuk verlichte restaurantjes en bars zie. Ik neem de tuk-tuk naar het guesthouse waar ik gereserveerd heb. Later hoor ik via de mail van Wayne en van mijn bootreisgenoten dat het heel lastig is nu een kamer te krijgen. Wayne heeft zelfs de eerste nacht bij een andere reiziger op de grond moeten slapen. Dus: inderdaad van tevoren reserveren. Ik zit bij Rattani Guesthouse. Eenvoudig, schoon, heel vriendelijk personeel en....warm water. Ik ga meteen maar even het stadje in en blijk dichtbij de nightmarket te zitten: een explosie van kleuren en ik zie het al: dit gaat een pakketje worden naar Nederland. Er zijn ook talloze leuke koffietentjes en restaurantjes. Hier kan ik wel een paar dagen alleen ronddolen. Het geeft me een beetje het Ubud-gevoel. Vergeleken hiermee vind ik Chiang Mai maar een saaie, onpersoonlijke stad.
De volgende dag (vandaag) ga ik bij daglicht een rondje maken en ik bedenk me dat ik de highlights voor Peter moet bewaren en dat ik dingen moet gaan doen die minder geschikt zijn voor mannen. Peter komt wellicht ook nog een dag later en dat vind ik erg jammer. Nou mis ik hem wel, ik heb gewoon altijd even tijd nodig om om te schakelen. Ik heb momenteel ook eigenlijk weinig behoefte aan andere backpackers. Ik ben er ook een beetje klaar mee dat je blijkbaar niet kunt backpacken zonder alcohol, sigaretten of in dit geval opium. Get a life. Laat mij maar m'n gang gaan. Ik zie een cursus weven (zelf een sjaal maken!), een balletvoorstelling en over de night market heb ik het al gehad. Here we go.