Ubud according to Sassie

Degenen die nu al moe worden van het aantal berichten: unsubscribe, want het gaat alleen maar erger worden. Ik maak zoveel mee! Met mijn eigen chauffeur naar Ubud rijden, was een duur maar goed idee. Onderweg vertelt de man alles over Balinese gewoontes (zoals de namen die iedereen krijgt bij zijn geboorte: Wayan betekent eerste kind, Made tweede, Ketut vierde en de derde weet ik niet meer), hij laat wat extra dingen zien waaronder de banjars: de leefgemeenschappen van de Balinezen (een echte townhall waar ze meetings houden net als in Stars Hollow).
In Ubud kom ik terecht in een in eerste instantie onguur ogend steegje waar mijn guesthouse is gevestigd. Maar zoals Ferry me heeft geleerd: check toilet, check sloten, check beddengoed. Allemaal ok. Dus ik blijf en heb een fantastisch uitzicht over de tuin van Gusti's Garden. Als ik ben gesettled, komt de regen inmiddels met bakken uit de hemel en kan ik niks anders doen dan een boek lezen. Het valt me nu pas op hoeveel boeken ik heb meegenomen, why!? Ik kom helemaal niet aan lezen toe. Dus nu verplicht elke dag lezen, zodat ik de boeken weg kan doen. Door de regen voel ik me wel een beetje eenzaam: daar zit ik dan. Na de hoosbui wil ik in de rijstvelden gaan wandelen, maar het is onbegaanbaar: een grote modderpoel. Ik ga via de andere kant die ik heb gezien en dan kan ik meteen gaan eten bij Sari Organik - middenin de rijstvelden - echt ongelooflijk mooi (Lucy bedankt!). En heel lekker gegeten. Ik ga daarna meteen naar een voorstelling van Legong dansen. Het is allemaal leuk en aardig dat iedereen zegt: ach, je ontmoet zoveel mensen! Ik ontmoet niemand! Of m'n kop staat de mensen niet aan of ik kom ze niet tegen, dus er zal actie ondernomen moeten worden. Als de mensen niet naar Saskia gaan, gaat Saskia naar de mensen. Dus ik boek een kookles, een natuurwandeling en een eco-cycling tour. Het kost een paar centen, maar dan heb je mensen.
Vanochtend om kwart voor 7 sta ik naast mijn bed. Om half 8 word ik opgehaald door een busje voor de fietsdag. Na 3 kwartier zijn ze er nog niet en in de tussentijd zie ik Ubud wakker worden en de mensen naar hun werk gaan (zelfs met hoge hakken en pak op de motor), vrouwen van en naar de markt gaan (vrouwen met enorme manden op hun hoofd) en kinderen die naar school gaan. Ik zit er prima. Toch ben ik blij dat het busje komt opdagen. Even later ontbijt ik met mijn nieuwe vrienden uit Australie en Frankrijk naast de Mount Batur en het Batur meer. Ongelooflijk mooi. De pannenkoekjes en nasi gaan er nog verrassend goed in zo in de morgen. We bezoeken vervolgens een plantage die koffie, kaneel, vanille en nog vanalles wat verbouwt en we drinken er biologische koffie en thee (zelfs ik krijg de gemberkoffie weg): lemon grass tea is mijn favoriet en die heb ik dan ook gekocht en tegen een kleine vergoeding mogen jullie deze uiteraard mee komen drinken :-)
Daarna begint de fietstocht. Inmiddels regent het weer pijpenstelen en klim ik met een enorme regencape en helm op de mountainbike. Hier zijn foto's van, komt goed. We komen allemaal zwaaiende kinderen tegen: "hello! hello!" en we zijn natuurlijk net The Muppet Show in onze outfits. In de stromende regen gaan we kilometers bergafwaarts, geen inspanning nodig en daar had ik wel op gehoopt. Het is tenslotte woensdag: mijn spinningdag. We stoppen bij een banjar (4 families in dit geval) waar bamboe vlechten de specialiteit is. Een enorm primitieve woongemeenschap: geen electriciteit, geen comfort, niks. Ik kijk m'n ogen uit, ik ben dat echt niet gewend te zien.
Er komen wat heuvels en ik ben blij dat er toch nog wat inspanningen verricht gaan worden. Monique heeft me het boek "There is no toilet paper on the road less travelled" gegeven....hier was no toilet at all. De gids zegt me bij welk bosjes ik het best even kan stoppen. Het is aan de andere kant van een brug waar een man een beetje voor zich uit zit te staren. Picture this: ik ben helemaal verregend (en onder de modder), heb een blauwe cape op, een helm en ik loop de brug op en aan de andere kant de brug weer af. Ik voel me net een one-man-slapstick film, het moet er bizar hebben uitgezien. Bij de eerste de beste stop haken alle dames af en ben ik de enige die de hellingen aandurft. Ik kijk eens naar mijn mannelijk gezelschap en ik denk: ik laat me niet kennen. Dat heb ik geweten. Heuvel op, heuvel af, nog steilere heuvel op, nog een heuvel...het is echt heel zwaar en het duurt maar en duurt maar. M'n adem stokt af en toe in m'n keel. Mijn spinningbeentjes laten me echter niet in de steek en jullie mogen trots op me zijn: ik fiets al die mennekes eruit! Allemaal!! Sassie rules. Ik verdien diep, diep respect van de heren en dat mag ook wel: ik ben 10 keer doodgegaan op die fiets. Kortom: beste vakantiedag tot nu toe! Met deze Touretappe op mijn naam en het feit dat ik nog steeds krimp, eet ik me helemaal vol met de aansluitende lunch: een Balinese rijsttafel met tempeh, tofu, noedels, rijst, sateh, kip, eend. Genoeg voor de rest van de dag. Eenmaal terug in Ubud bezoeken we Monkey Forest, erg toeristisch, maar toch wel leuk. Mijn Australische vrienden en ik wisselen telefoonnummers uit en wie weet kunnen we een taxi delen naar een andere attractie. Dit was helemaal mijn dag. Wel een grote teleurstelling: het beklimmen van de Mount Agung (vulkaan) kan nu niet vanwege de regenval en die activiteit had eigenlijk het hoogtepunt (letterlijk) van mijn vakantie moeten worden. Dat vind ik echt heel erg jammer als vulkaanfetisjist. Niet getreurd: kookles, natuurwandeling en massages komen eraan. En: voor alle vrouwen onder de lezers: ik weet inmiddels waar Ketut woont en ik ga 'm morgen zoeken!!! Eerst vroeg ik bij de Tourist Office waar Ketut woonde, wat in Nederland zoiets zou zijn als in Amsterdam vragen waar Kees woont. Maar "you know, the famous medicine man" doet wonderen en ik weet waarheen te gaan. Beetje minder eenzaam sluit ik deze dag af. Ik zit nu in het meest geavanceerde internetcafe van Ubud. Maar helaas pindakaas: mijn foto's uploaden gaat niet, mijn sd-kaart wordt niet herkend...dus Peter: misschien moet je een kabeltje meenemen.