4000 eilanden
Door: Saskia
Blijf op de hoogte en volg Saskia
27 Januari 2009 | Laos, Vientiane
Je zou zeggen dat al die indrukken op een gegeven moment gaan vervelen of juist een overload worden. Niks is minder waar: ik geniet nog steeds van elke palmboom, elke fruitshake, elk Laotiaans gezin dat bezig is in hun huis, elke zonsondergang, elk strandhutje waar ik slaap, elke ontmoeting, elke goddelijke maaltijd, elke wandeling en elk strand. Ik ben elke dag weer dankbaar dat ik dit kan doen. Dat is heel mooi, want ik ben nu weer in een nieuw paradijs beland: de 4000 eilanden in de Mekong en in het bijzonder eiland Don Deth.
Vanuit Pakse waren we in 2 uur bij de plek waarvandaan de bootjes naar de eilanden gaan. Om 11 uur staan wij aan wal en zien talloze strandhutjes met uitzicht op de Mekong die hier echt verpletterend mooi is. We gaan naar guesthouse Paradise, omdat die ons was aangeraden. Na een uur op onze veranda merken we al aan onze buren en het lawaai van de omgeving dat dit niet de rust gaat brengen die we gehoopt hadden. Al zoekend naar andere accommodatie lopen we Tony weer tegen het lijf die hier al eergisteren laat arriveerde en genoodzaakt was een heel stuk te lopen voordat hij een guesthouse vond dat nog ruimte had. Het is er heel erg rustig volgens Tony dus dat is voldoende informatie om ons daarheen te lokken. Guesthouse Rivergarden ligt aan de sunrise kant en is echt ver lopen vanaf de drukke straat met restaurantjes (de sunset kant), maar ligt mooi en ruim. Hier waren we zelf nooit beland, dus we zijn erg blij met Tony. Dan begint dan toch echt eindelijk het grote ontspannen...wat ben ik moe van al het heen- en weer reizen. Ik duik een hangmat in en kom er voorlopig niet meer uit. 's Avonds gaan we eten bij een barbecue-plekje met een kampvuur om aan te zitten. Je moet hier overal erg lang op je eten wachten en geheel in lijn van de "no have" situatie zien we na onze bestelling meewerkende kinderen wegrennen om ergens de coca cola light te scoren of de ingredienten voor de Lao salade. Na een uur kunnen we desalniettemin genieten van een enorm grote gegrilde vis, lekkere salades en ons eigen kampvuur. De drukke plekken zijn iets verder op en je kunt buiten de main strip veel restaurantjes vinden waar je met z'n tweeen zit..en dat zegt niets over de kwaliteit.
De volgende dag is het sinds tijden weer eens echt uitslapen. We hoeven helemaal niets te doen. Bij het ontbijt treffen we Tony weer en wordt het personeel getrakteerd op enorme lachsalvo's. Dat zijn ze overduidelijk niet gewend. We zitten er zo lang dat het inmiddels half 11 is en we wel trek hebben in iets lekkers. Ik had de dag ervoor al een bakery zien zitten dus ik offer me op om op een fiets te springen (met zo'n lief mandje voorop) en ga op weg. In de zon fiets ik langs strandhutjes, het uitzicht op de mekong en de huizen van de Laotiaanse bewoners .....wat is dit een gelukzalig moment. Tegen lunchtijd zitten we nog bij ons guesthouse, maar daarna gaan we toh maar even buureiland Don Khone per fiets verkennen. Waar Don Deth een backpackers-walhalla is met prijzen rond de 1,25 euro per persoon per nacht voor een strandhutje, is Don Khone de rustige en duurdere grote broer van Don Deth. Op Don Khone vinden we na wat rondfietsen een Blue Lagoon-strand en zijn we genoodzaakt ons niet meer te bewegen en te genieten van het uitzicht. Je kunt hier uren rondfietsen, weer een terrasje pakken en een beetje rondkijken.
Na zonsondergang zie je echter geen hand voor ogen meer dus wandelaars en fietsers kunnen niet de deur uit zonder headlight of zaklantaarn. Het is niet voor te stellen dat het zo donker kan zijn dat je echt niets, niets meer ziet. Tony heeft al noodgedwongen een bromfietser moeten aanklampen om nog thuis te kunnen komen. Zonder lampje loop je hier zo de Mekong in. Bovendien gaat op veel plekken om 10 uur de generator uit en heb je ook in je eigen strandhut geen licht. Ik vind het allemaal prima. Zet de tijd maar stil.
Vanuit Pakse waren we in 2 uur bij de plek waarvandaan de bootjes naar de eilanden gaan. Om 11 uur staan wij aan wal en zien talloze strandhutjes met uitzicht op de Mekong die hier echt verpletterend mooi is. We gaan naar guesthouse Paradise, omdat die ons was aangeraden. Na een uur op onze veranda merken we al aan onze buren en het lawaai van de omgeving dat dit niet de rust gaat brengen die we gehoopt hadden. Al zoekend naar andere accommodatie lopen we Tony weer tegen het lijf die hier al eergisteren laat arriveerde en genoodzaakt was een heel stuk te lopen voordat hij een guesthouse vond dat nog ruimte had. Het is er heel erg rustig volgens Tony dus dat is voldoende informatie om ons daarheen te lokken. Guesthouse Rivergarden ligt aan de sunrise kant en is echt ver lopen vanaf de drukke straat met restaurantjes (de sunset kant), maar ligt mooi en ruim. Hier waren we zelf nooit beland, dus we zijn erg blij met Tony. Dan begint dan toch echt eindelijk het grote ontspannen...wat ben ik moe van al het heen- en weer reizen. Ik duik een hangmat in en kom er voorlopig niet meer uit. 's Avonds gaan we eten bij een barbecue-plekje met een kampvuur om aan te zitten. Je moet hier overal erg lang op je eten wachten en geheel in lijn van de "no have" situatie zien we na onze bestelling meewerkende kinderen wegrennen om ergens de coca cola light te scoren of de ingredienten voor de Lao salade. Na een uur kunnen we desalniettemin genieten van een enorm grote gegrilde vis, lekkere salades en ons eigen kampvuur. De drukke plekken zijn iets verder op en je kunt buiten de main strip veel restaurantjes vinden waar je met z'n tweeen zit..en dat zegt niets over de kwaliteit.
De volgende dag is het sinds tijden weer eens echt uitslapen. We hoeven helemaal niets te doen. Bij het ontbijt treffen we Tony weer en wordt het personeel getrakteerd op enorme lachsalvo's. Dat zijn ze overduidelijk niet gewend. We zitten er zo lang dat het inmiddels half 11 is en we wel trek hebben in iets lekkers. Ik had de dag ervoor al een bakery zien zitten dus ik offer me op om op een fiets te springen (met zo'n lief mandje voorop) en ga op weg. In de zon fiets ik langs strandhutjes, het uitzicht op de mekong en de huizen van de Laotiaanse bewoners .....wat is dit een gelukzalig moment. Tegen lunchtijd zitten we nog bij ons guesthouse, maar daarna gaan we toh maar even buureiland Don Khone per fiets verkennen. Waar Don Deth een backpackers-walhalla is met prijzen rond de 1,25 euro per persoon per nacht voor een strandhutje, is Don Khone de rustige en duurdere grote broer van Don Deth. Op Don Khone vinden we na wat rondfietsen een Blue Lagoon-strand en zijn we genoodzaakt ons niet meer te bewegen en te genieten van het uitzicht. Je kunt hier uren rondfietsen, weer een terrasje pakken en een beetje rondkijken.
Na zonsondergang zie je echter geen hand voor ogen meer dus wandelaars en fietsers kunnen niet de deur uit zonder headlight of zaklantaarn. Het is niet voor te stellen dat het zo donker kan zijn dat je echt niets, niets meer ziet. Tony heeft al noodgedwongen een bromfietser moeten aanklampen om nog thuis te kunnen komen. Zonder lampje loop je hier zo de Mekong in. Bovendien gaat op veel plekken om 10 uur de generator uit en heb je ook in je eigen strandhut geen licht. Ik vind het allemaal prima. Zet de tijd maar stil.
-
27 Januari 2009 - 10:05
M:
Wat is dit mooi zeg net een bounty eiland. Zoals je het beschrijft zo voelt het dan ook tijdens het lezen,heerlijk.xx -
27 Januari 2009 - 12:11
Sawadee FerrySan:
Sas,
Ik beweeg al ruim een week niet.. slenter van het ene strand naar het andere... En weet je, het voelt zo goed! Precies wat ik nodig heb! Een verlaten strand, een moeilijk bereikbaar eiland, Thaise gastvrijheid en het belangrijkste.... tijd en mezelf!
Ik zie je volgende week!
X -
27 Januari 2009 - 13:03
Vincent:
Wat een plaatjes, wow! Wil je ooit nog weg? ;-) Geniet er van -
27 Januari 2009 - 16:45
Raketje:
wat een stranden... en dat eten!!! mmmmmmm ik ook!!!!!!!!!!!
geniet! ook een kus voor peter
xxx -
27 Januari 2009 - 19:38
Maarten:
Hey Sas, je hebt het over een bakery. Kun je eens checken of die opgericht is door een jongen die altijd op blote voeten loopt (liep)? Volgens mij een australier. Toen ik er was was hij net begonnen iedere dag broodjes enzo te bakken en die verkocht ie dan aan de "huizen" enzo. Ben benieuwd of hij dat is. En hoe vond je de locomotief???
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
