Bali voor gevorderden

Ik ben weer thuis, in Ubud wel te verstaan. Bewoonde wereld, hier ben ik weer! We halen even wat in:
op donderdag zijn m’n benen er iets beter aan toe, maar nog steeds is door mijn knieen gaan erg lastig. De stoep op en af behoort weer tot de mogelijkheden. Om 11 uur neem ik de shuttlebus en om half 2 ben ik in Tirtagangga waar een enthousiaste Steve me opwacht. Hij heeft een kamer geregeld in een homestay (Pondok Lembah Uduk of zoiets) met werkelijk een adembenemend uitzicht. We moeten wel een hoop trappen op (oei!). Dit is wel even wennen: wc en douche zijn buiten en de wc is net als veel plekken niet aangesloten op een waterleiding en dan moet je met een emmertje doorspoelen. Dat had ik al eerder gezien, dus geen probleem. Maar dit is een goed moment voor mijn lakenzak en kussensloop. Ik heb ook al 2 kamergenoten gespot: 2 hagedissen. Elke keer als ik me omdraai, zit er weer iets anders op bed wat te veel poten heeft. I can do this…
Steve neemt me meteen mee naar Ayu en haar moeder Ketut. Deze moeder is de derde vrouw van de vader van Ayu. Ok. Even kort organigram, eh..stamboom: vader Nyoman (of Made, of Wayan, maakt even niet uit) heeft 5 vrouwen en een vriendin. Zijn derde vrouw Ketut weigerde in de compound te wonen met de andere vrouwen en begint haar eigen warung (stalletje). Ze is erg arm en heeft een dak boven haar hoofd, maar geen wc of douche en al helemaal geen geld voor haar dochtertje. Ayu wilde vandaag thuisblijven om de vrouw uit Belanda te ontmoeten. Het hele dorp heeft uitgekeken naar mijn komst en volgens Steve ben ik voor velen de eerste blanke vrouw die ze zien. Dat kan kloppen: in de afgelopen dagen zat ik vaak bij Ayu en haar moeder voor de warung als er een busje met mannen stopt en er een roept: “you beautiful, I love you!” Of ze stoppen alleen maar en kijken…
Eenmaal bij Ayu thuis tref ik een heleboel kinderen aan. De man met de 5 vrouwen heeft 10 kinderen en zijn broers hebben ook in totaal 5 kinderen en dat komt allemaal zo nu en dan aanwaaien. Met Sedewah, een broer van de man met de 5 vrouwen, kan ik meteen goed opschieten, want die spreekt Engels en hij wil heel graag met me optrekken. Hij laat me meteen de buurt zien en we zien vrouwen die de was doen, mensen die in de rijstvelden werken, jongens die razendsnel in een palmboom klimmen en terugkeren met kokosnoten, kleine meisjes die met een mes of zeis planten kappen als voer voor de varkens. Iedereen helpt mee, hoe klein of oud ze ook zijn. De grootvader van Ayu leeft helemaal in z’n uppie. Er zit geen grammetje teveel aan die man, maar doet alles zelf in zijn hutje achter Ayu’s huis.
Als Ayu thuis komt van school kan ik me door Sedewah’s spoedcursus Indonesisch voorstellen: nama saya Saskia, saya dari Belanda, umur saya tiga tiga tahoen. De kinderen vinden dat al helemaal fantastisch en ik de dagen erna stel ik me aan iedereen voor die ik tegenkom, ze vragen toch wel waar ik heen ga en waar ik vandaan kom. Met Ayu lees ik boekjes indonesisch-engels en ze zegt “yesssssss” op de meest ontroerende manier die je maar kan hebben.
Tegen zessen worden er bordjes opgeschept, we eten blijkbaar mee. Nou gaat er op dat moment een en ander door mij heen: er zijn hier geen toiletten, er is uberhaupt geen toiletpapier te krijgen, dus moeder Ketut heeft dat ook niet. Er is geen keuken, alleen een tafel met borden, pannen en bestek waar ook de kippen, honden, katten en hordes vliegen zich vermaken. Maar Steve gaat zitten alsof hij in een driesterrenrestaurant zit en ik denk: tja, hier kan ik wel mijn desinfecterende handgel bij gaan pakken, maar hier is geen redden meer aan. Het is overigens erg lekker en Ayu en haar moeder zijn zo ontzettend lief en gastvrij. Steve support dit gezin met kleding, boeken, rugzakjes en hij gaat dit jaar een toilet en douche voor ze maken.
Eenmaal weer terug vraagt Steve hoe ik het vond. Ik zeg dat ik wel graag wat toiletpapier zou willen hebben en dan zegt Steve: tja, dat is nou echt weer iets voor Westerse vrouwen (!?). Voor de hygienische duidelijkheid: hij heeft het wel voor me geregeld.
Op vrijdag ben ik om half 6 al wakker, ik word steeds vroeger wakker. Thuis kan ik niet functioneren voor 8 uur, maar hier ben ik vaak voor 7 uur al op. Blij verrast door een nieuwe kamergenoot waarvan ik denk dat een soort grote kever is, want dat had Steve verteld. Als ik echter uitleg hoe hij eruit ziet, komt Steve toch even kijken….”oh nee, dit is duidelijk een kakkerlak”. Geen probleem, ik mag dan wel een Westerse vrouw zijn, kom maar op. Ik ontbijt met uitzicht op de vallei met terrassen en bloemen: een paradijs! Ik ga op pad met Steve, mijn eigen gids voor de komende dagen. Nog altijd met pijnlijke benen (ja, het is niet te geloven) lopen we door kleine weggetjes, langs piepkleine huisjes (van heel arme mensen) en kleine tempels. Steve loopt overal stevig door en als ik vraag of 'ie me even kan helpen, loopt hij stug door. Hmm, ben benieuwd hoe dat zal gaan de komende dagen. We lunchen bij Ayu, ik ga weer op pad met Sedewah en we belanden bij Sedewah’s compound waar dus 15 kinderen en zo’n 10 volwassenen wonen. Ik krijg meteen verse mango (die van een boom wordt geplukt waar ik bij sta), de kinderen zwermen om me heen en ik moet me inhouden om niet te staren naar de vrouwen hier of de huizen. Sedewah heeft een kamertje met een versleten matras, een piepklein bureau, een poster en een bureaulamp (die hij van Steve heeft gekregen) en kippen die in en uit lopen of ander beestenspul. Ik moet ook niet nadenken over het mes waarmee de mango gesneden wordt, ik stop hier uberhaupt met nadenken. Sedewah laat me enthousiast alles zien, hij studeert techniek en wil ingenieur worden. Dat is een hele uitdaging met deze achtergrond, wat heb ik diepe respect voor die jongen. ‘s Avonds eten we weer bij Ayu thuis en kijken we samen Bambi: Steve heeft een tv en Disney-dvd's geregeld. Ik bel mijn ouders, want internet is hier uiteraard helemaal niet te vinden, want ik wil toch heel graag alles vertellen. Op zaterdag maak ik een wandeling met Steve en Ayu. De paden zijn erg glad, eigenlijk is wandelen in het regenseizoen uberhaupt niet echt een aanrader. Na de lunch ga ik met de kinderen zwemmen bij het Waterpaleis van Tirtagangga. Weer even in de bewoonde wereld, maar ik voel me wel een beetje zitten in m’n bikini. Ik vind het prima dat de kinderen het wel weer zat zijn na een uurtje. Daarna komt masseur I Made Tungtang langs die mijn benen aanpakt en mijn rug en nek (krak!). Ik doe hier wel erg veel nieuwe indrukken hier en ben goed moe aan het worden. Ik vraag me ook af of Steve het wel leuk vindt met mij. Hij loopt altijd zonder omkijken door, dat vind ik persoonlijk niet zo gezellig. Soms denk ik dat ik meer een cadeautje voor de kinderen ben wat hij in Ubud heeft gevonden. Hij is overigens 57 en dat is hem niet aan te zien. In New Mexico beklimt hij een aantal keer per week de bergen in de omgeving en dat houdt hem fit. Ik had hem eind 40 gegeven. Hi zegt nooit stress te hebben: hij is advocaat in vastgoed en doet zo eens een projectje hier en daar. Dan gaat hij weer een paar maanden naar Bali: Ayu's familie helpen, hiken en zelf vastgoed kopen: als ik wil heb ik voor 20.000 euro een droomplek bij Ubud. Dus de geinteresseerden kunnen contact met mij opnemen.
Op zondag wekt Steve me om kwart over 5: wake up! Ik ga Steve eens vertellen dat 'ie het vandaag kan bekijken met die gezelligheid van hem (of iets in die strekking) en dat we morgen wel weer gaan wandelen. Als ik de deur open doe, staan er echter 5 blije kindjes. “Oh”, zegt Steve, “they are dying to go hiking with you”. Diep ademhalen, Sassie. And off we go. Ik weet niet hoe die kindjes het doen, maar zij lopen zingend op hun teenslippers de berg op, waar ik me in alle macht vasthoud aan bomen om niet uit te glijden (en pak soms een boom die vol met mieren zit die ‘s avonds nog mijn neus en haar uitkomen).
Maar natuurlijk is het gezellig met die kinderen giebelend om je heen en weer heeft Steve een geweldig mooie wandeling gekozen die je alleen simpelweg niet vind. Steve kent hier ieder paadje. Ik ben wel blij als we na uren klauteren terug zijn en ik ga lunchen bij het Waterpaleis….even rust. Daarna ga ik gewoon even naast het paleis zitten waar gids Gusti naast me komt zitten die me eerder de weg naar het restaurant had gewezen. We kletsen over van alles en dit is wat ik uren kan volhouden, gewoon een beetje om me heenkijken. Het is zondag en de Balinezen komen naar het paleis, meestal met romantische bedoelingen. De zonnebrillenverkoper blijft maar langskomen en ik pas al zijn Gucci's, Prada's en Rayban's. Er zit eigenlijk wel een leuke bij, maar ik heb niks nodig en doe een heel laag bod. Mijn bod vindt de verkoper te laag: low profit. Ja, zeg ik: beter, low profit dan geen profit en zo ben ik zomaar een "echte" Gucci rijker voor 2 euro die ik niet nodig heb, maar je weet maar nooit! Ik ga nog even langs Ayu en met het woordenboek op schoot praat ik met haar moeder, zo grappig! Ik kan vertellen dat ik morgen wegga, waar ik heen ga en dat soort dingen in steenkolen Indonesisch. Ik ga vroeg slapen, want wil op tijd de bemo pakken naar Ubud.
Maandagochtend ben ik om 7 uur klaar, lees een boek uit (gewicht!) en ga op pad. Ik bel Gusti om te vragen wat een en ander kost en de eerste de beste rit kost me 20.000 als ik niet had geweten dat het 5.000 moet zijn. Nee, zeg ik, “lima”! Ja, Saskia spreekt haar talen wel. Dan wordt er wat schaapachtig gelachen. In Amlapura moet ik vervolgens de volgende bemo nemen, volgens Gusti de gele. Keer op keer komen er mannen op me af die me voor de special price wel naar Ubud willen brengen en ze gaan zelfs onderonsjes aan met passerende busjes die dan bevestigen dat ik alleen met de naast mij staande heren naar Ubud kan. Ik word zo ontzettend kwaad en neem mijn “I’m not deaf, I’m just ignoring you” pose aan en gun ze geen blik meer waardig. Na heel veel groene, rode en oranje busjes ga ik toch zelf eens het gesprek aan en laat ik me na wat onderhandelen afzetten in Candidasa. Het wordt nu een principekwestie: zo goedkoop mogelijk naar Ubud. In Candidasa neem ik een bus naar Padangbai. Daar ontmoet ik Roger die naar Gili Trawangan gaat en daar helemaal lyrisch over is en wat oorspronkelijk ook in mijn plan zat. Roger is ook iemand die een paar maanden hard werkt en dan komt chillen in Bali, net als Steve. Hij vraagt waarom ik niet alsnog naar de Gili’s ga en ik denk: waarom niet? Zal ik gaan, zal ik niet gaan, zal ik gaan, zal ik niet gaan. Elke spontane actie, heeft tot nu toe goed gewerkt. Als de boot gaat vertrekken weet ik nog niet wat ik zal doen, het is wel weer opwindend zoiets! Maar nee, ik ga niet. Het is wel even fijn om naar iets bekends te gaan. Even rust in mijn hoofd. Ik pak de bus naar Ubud en na in totaal 6 uur reizen ben ik uitgeput en wel in Ubud. Voor 4,20 euro. Voor 21 euro was ik er in 2 uur geweest. Dit was de eerste en de laatste keer dat ik hier met het openbaar vervoer ga, maar…..principes zijn principes. Ik kom nu beter aan in Ubud: geen blaren en zijdezacht haar dankzij Sara Lee’s Brylcreem voor zwart haar, ja, zo ben ik dan ook wel weer! En: het werkt perfect, groot applaus voor Sara Lee Indonesie.
Natuurlijk loop ik meteen naar Nyoman: “Saskia”! Morgen weer cake en aan te passen kleding. Bovendien heb ik nu ervaren dat mijn rugzak echt te zwaar is. De 2 zwaarste items zijn de Lonely Planet van Thailand en mijn toilettas (die is 2 kilo, dat wist ik al, 3 maanden Hauschka voorraad). Dus: of Peter moet eerder komen en mijn spullen dragen, of…..ik moet dingen wegdoen. Ik ga eens aan de slag….de ginseng thee: 300 gram. Die gaan we dus opdrinken. Drie t-shirts met lange mouwen, dan moet er eentje weg. Twee broeken, teveel, eentje weg. Ik heb Ayu al wat spulletjes gegeven, dus dat had ook al moeten schelen. Drie boeken zijn er al weg. Ik weet het niet meer, het is allemaal toch best zwaar.
Maar…ik kan weer internetten, lekkere dingen eten bij Bali Buddha en flaneren door de straatjes in Ubud. Ik ben heel blij dat ik weer hier ben. Dit weekend naar Thailand als het tenminste kan met al het gedoe op het vliegveld…