Nog 1 keer dan...ontmoetingen in Ubud

Vanochtend nog een verhaal geschreven en nu alweer materiaal. Ik kan er echt niks aan doen. Het gebeurt gewoon. M'n benen zijn gesloopt dus rustig ga ik nog een blokje om. Eerst terug naar Nyoman, mijn kleermaakster. Ze is zo gezellig, dus ik breng nog wat langs. "Ga lekker zitten", zegt ze als ze achter haar naaimachine gaat zitten (mam, zo'n hele oude, ik ga nog een foto maken) en ze past het nog een paar keer aan tot het perfect is. We kletsen over van alles. Uiteraard zijn de eerste vragen: "ben je getrouwd, heb je broers of zussen?" We praten over leven op Bali, wat alles kost, dat de pinda's die ze heeft liggen zo lekker zijn, toeristen en kleding op maat: Nyoman maakt kleding op aanvraag en ze wil graag een jurk voor me maken. Als ik ooit op Bali kom trouwen, maakt Nyoman sowieso de kleding en zullen zij en vrienden alles voor me regelen. Ik heb er denk ik 2 of 3 uur gezeten. Gewoon lekker achter de winkel op een stoeltje naast Nyoman haar naaimachine. "Kom je morgen terug?", vraagt ze: "dan neem ik Balinese cake voor je mee". Morgen om 2 uur ga ik daar weer lekker zitten, met Nyoman en cake.
Het is al bijna etenstijd als ik wegloop en in plaats van Bali Buddha loop ik langs Juice Ja Cafe, de andere tent die helemaal "organic" is en op de route ligt. Ik neem er pompoensoep en Wheatgrass Juice wat erg gezond schijnt te zijn, maar werkelijk smerig is. Een vrouw vraagt of ze bij me mag komen zitten (ik heb de beste plek). Het is Sandeh, een Italiaanse vrouw die een Duitse man is getrouwd en nu naar Bali is verhuisd. Haar man is na 13 jaar huwelijk komen te overlijden. Toen moest ze voor zichzelf zorgen en is ze een Italiaans cateringbedrijf begonnen. Nu was ze er klaar mee en is naar Bali vertrokken. Sandeh (jaar of 60) had bergen vrienden maar als ze tussendoor naar Duitsland kwam, was er niemand thuis. Druk, druk, druk. We praten honderduit over niet oordelen, de energie van de tempels hier, de negativiteit en de klaagcultuur in Nederland en blijkbaar dus ook in Duitsland. Ze werkt hier op een schooltje waar de kinderen veelal wees zijn en ik ze mezelf al helemaal zitten daar. Als ik zeg dat ik m'n baan heb opgezegd omdat ik het helemaal zat was, zegt ze: "oh, dat moet mijn dochter horen! Wat zou ik graag willen dat zij dat doet!" Haar dochter komt in december naar Bali, dus we geloven allebei dat het goedkomt (mij kostte het 2 dagen). Ik heb uren met deze vrouw gepraat. Zij geeft me weer de beste tips: inderdaad niet naar Candidasa, wel naar Tirtagangga en Lovina kan ik ook wel overslaan, zegt ze. Na Tirtagangga moet ik maar weer gezellig naar Ubud komen en de rest van Azie kan ik eigenlijk wel vergeten, zegt ze, geen sfeer te vinden zoals hier. Net als Steve een zeer enthousiaste Bali-fan dus. "Waarom kom je niet hier wonen?", vraagt ze. Ik vertel haar dat ik inderdaad aan het kijken ben waar ik zou kunnen wonen. Nieuw-Zeeland was al afgevallen als kandidaat. Dat was bij Sandeh ook de volgorde geweest en uiteindelijk strandde ze op Bali. Ik heb Sandehs nummer gevraagd. Als ik terugkom uit Tirtagangga, ga ik zeker met haar afspreken. Volgens mij hebben we alletwee in een spiegel gekeken vanavond. Just an ordinary day in Ubud. Dit stadje heeft iets magisch.