It's in my hands

Er zijn wat mensen verbaasd over mijn schrijfstijl. Ik ben echter gewend elke dag te schrijven. Sinds ik kan schrijven, schrijf ik. Verhalen, gedichten en dagboeken: wat begon met een dagboek met een slotje is een weblog geworden en deze waarbenjij is een extraatje! Mijn hoofd zit altijd vol verhalen,daarom praat ik ook zo snel of ben ik juist zo afgeleid... Ja, jongens ik kan wel wat meer dan alleen mensen aannemen. Duh!
Goed. The day after Ketut: om 7 uur sta ik op, het is kookles vandaag. Om half 9 beginnen we. Ik pin nog even snel om 5 voor half 9, wanneer mijn pasje niet meer terugkomt. Ik naar de bank gerend, paniek om niks. Laten we zeggen dat zelfs ik m'n minder intelligente momenten heb. Inmiddels is het Brabants kwartiertje een Brabants half uur geworden en haast ik me naar het restaurant. Ik kan het niet vinden en dan is het kwart over 9. Het universum probeert mij duidelijk te maken dat ik toch echt niet ga koken vandaag. Ok. Dan maar weer de hort op. Het Arma-museum staat nog op de lijst. Ik praat mijn voetjes moed in. Dit is natuurlijk een enorme teleurstelling voor ze, maar we gaan met z'n allen op pad naar Arma. Iets met Modern Art whatever. We passeren het trendy cafe Kafe. Samen met Bali Buddha, Sari Organik en Juice Ja Cafe de hipste plekken in Ubud. Het valt me alleen wel op dat hier bijna alleen maar mensen in hun uppie zitten. Ook al kom ik binnen met mijn meest ontwapenende glimlach: de mensen blijven stug naar hun yogablaadje en biologische salade kijken. Maar ja, wie ben ik: ik kijk wel om me heen, maar eet en drink serieus dingen als Spirulina-energy balls en Rijstemelk-Cacao-banaan smoothies.
Bij Arma heb ik een leuk gesprek met kaartjesverkoper Putu. Een student van 19 die dit als bijbaantje heeft en graag Nederlandse woorden leert, zodat hij de bezoekers kan imponeren. "Dankjewel" en "graag gedaan" worden druk geoefend. Bij het ophalen van mijn welkomstdrankje, kom ik een groep Nederlanders tegen die met Djoser reizen en hoor ik daar weer het een en ander. Als ik eenmaal weer vertrek bij het museum komt Putu nog naar me toe. Of hij me nog rond kan leiden in Ubud? Dan volgt zijn hele verhaal: Putu studeert ‘s avonds, want overdag werkt hij bij Arma om zijn studie te kunnen betalen. Hij studeert Japans (ik heb die boeken gezien, respect). Blijkbaar is 80% van de bezoekers van Arma Japans en Putu wil ook vertaler worden of mensen rondleiden in het Japans. Naast dit werk verkoopt hij nog telefoonkaarten, geeft hij workshops houtsnijden, doet rondleidingen en dan nog heeft hij eigenlijk niet genoeg geld. Vrienden die hij heeft leren kennen door zijn werk bij Arma supporten hem. Van wat hij verdient, gaat ook nog eens een deel naar zijn ouders. Hij is af en toe wel moe zegt hij en weet soms niet hoe hij het allemaal rond moet krijgen. Toch is hij heel vrolijk en geinteresseerd. Ik vraag hem wat hij zou doen als hij de loterij zou winnen en hij zegt dat hij dan een huistempel voor zijn ouders zou bouwen, maar eerst moet het huis zelf nog af.
Ik ben echt vreselijk onder de indruk en ben blij dat ik voorlopig geen salarisonderhandelingen hoef te doen. Weten de mensen in Nederland wel hoe goed ze het hebben!?
We maken een afspraak en Putu gaat mij een tempel laten zien (“wel een sarong meenemen, anders kan je die van mijn moeder lenen”) en daarna naar hem thuis. Dat lijkt me wel gezellig (no worries mam, komt goed).
Op de terugweg ga ik langs The Yoga Barn, want ik heb gelezen dat ik daar pilateslessen kan volgen. Ik mis het sporten dus als er wat te bewegen valt, ben ik erbij. Als ik bij de receptie ben, is er niemand. Ik blader wat in het rooster als er iemand van een trap komt die een yoga-instructeur zou kunnen zijn. Of ik een les aan het uitzoeken ben? Nou nee, eigenlijk pilates, want nog nooit aan Yoga gedaan, etc. Blijkt hij net zijn eerste Yogales te hebben gehad (het is dus geen instructeur) en het was hem meegevallen. Nou, ok dan. Yoga it is. Ik raak wat verder aan de praat met hem (ja, jongens, nu kom ik goed op gang) en we praten over Ubud en ontspanning. Ik ben verrast dat ik al zo snel zo ontspannen ben na alle spanningen van de afgelopen maanden. We zijn het erover eens dat het ongelooflijk is dat je zo’n ander mens kan zijn als de spanningen wegvallen. Of eigenlijk: dat je dan weer jezelf kan zijn. Ik merkte dat vorig jaar in Nieuw-Zeeland al en ben daar eigenlijk nooit meer overheen gekomen.
‘s Avonds kom ik Aman -zo heet hij-weer tegen bij een Barong voorstelling (met van die maskers)en ik vertel hem over mijn avonturen tot nu toe, waaronder die van Ketut. Als ik wil vertellen wat Ketut allemaal had gezegd, zegt hij: “stop, ik wil het niet horen”. O jee, denk ik, misschien heeft dit iets met zijn geloof te maken (Aman komt uit India). Maar tot mijn verbazing zegt hij: “ik kan zelf handlezen, laat me eens kijken”. Dat is een hele verrassende wending, want naast het feit dat dit sowieso al wel heel toevallig is, is Aman General Manager bij HP en gaat zo iemand mijn hand lezen! Dat is toch ongelooflijk!?
Nou, laat maar komen dan. Ik word oud, ergens in de 90, trouwen op mijn 35ste, laatste kans (jaja, nu weten we het wel), sterke wil, veel energie, op 28ste een goede carrierestap gemaakt (dat was Sara Lee), lange relatie gehad vanaf mijn 25ste (yep), iemand die veel geluk heeft, parallele loopbaan: naast mijn huidige werk ziet hij nog iets anders: alles wat ik wil, kan ik tot een succes maken. Afsluitend zegt hij letterlijk (en dit is geen geintje): “success is all over you”. Nou, dan ben je wel even stil. Of zouden ze dat hier zo afspreken? Anyway Fer: watch me working!!!
Doordat de kookles niet doorging, had ik 2 hele bijzondere ontmoetingen. Universum: bedankt.
Inmiddels gebeuren er veel leuke dingen. In een winkeltje vraagt een jongen waar ik hierna heen ga en ik krijg meteen goede tips. De mensen zijn hier zo vriendelijk! Ik moet daar erg aan wennen. Als iemand een praatje maakt, denk ik: ja, je houdt me aan de praat, maar straks blijk je een of andere Hans Kazan te zijn en is m’n portemonnee weg. Maar niks van dat alles: de mensen zijn gewoon echt heel vriendelijk en hulpvaardig. Dat is toch erg: dat ik moet wennen aan vriendelijkheid. Het enige probleem daardoor is, is dat ik hier niet meer weg wil. Wat begon als 2 overnachtingen in Gusti’s Garden, werden er 4, 6 en nu ben ik er zeker tot en met woensdag (yogales, fietsen, natuurwandeling in een groep, op stap met Putu).
Vanochtend kletste ik bij het ontbijt wat met beheerder Putu (ja, ook een Putu). Putu wil graag alles voor me regelen. Er is altijd wel een oom, zus, tante of neef met wie hij wat kan regelen. Ik praat met hem over de Mount Agung. Helemaal geen probleem, zegt hij, als je maar echt op tijd begint. Drie tellen later is het geregeld. Dinsdagnacht om 12 uur word ik opgehaald en om 2 uur ga ik klimmen. En 6 uur later ontbijt ik dan bovenop de vulkaan! Dat is toch geweldig? Daarna rijdt de chauffeur me nog langs mooie tempels. Raketje: hoe lang hebben we vorig jaar gedaan over de Tongariro Crossing? Ik ben ervan uitgegaan dat dit net zo zwaar is en niet nog erger :-(. Ik moet mezelf ook niet overschatten natuurlijk.
Aman zei gisteren nog dat Bali goedkoper is dan Thailand dus dat ik best hier kan shoppen. Dat laat ik me geen 2 keer zeggen. Tot nu toe heb ik alle winkeltjes genegeerd en me wel vermaakt met de wanhopige mannen die weeeeer een kleding- of sieradenwinkeltje worden ingetrokken door hun vrouw.
Binnen een uur heb ik ondanks de “cultural differences” 2 rokjes en een shirtje. Als ik tegen de verkoopster zeg dat wat ik aan heb dan tenminste weg kan, vraagt ze of zij het dan mag hebben. Dat is een goede deal, 10.000 eraf.
Eenmaal weer op weg gaat het regenen (elke dag zo rond 2 uur, 2 uur lang een hoosbui). Ik kijk om me heen. Sapjesbar? Nee. Internetcafe? Nee, wel een spa: Dewi’s Secret. Prima, ik besluit dat dit een zeer geschikt moment is voor een massage en een knipbeurt. Twee uur later sta ik weer fris en fruitig buiten (fantastisch daar! simpel, maar heerlijk) en schijnt de zon weer. Heerlijk als je de dag kan pakken zoals hij komt. Het is wel heel sneu dat ik waarschijnlijk de enige klant ben vandaag bij Dewi’s. Er wordt me regelmatig gevraagd waar de toeristen toch blijven. Ik denk in december, zeg ik. Dus wie nog naar de zon wil: ga naar Bali, ga naar Ubud en ga dan in ieder geval bij Dewi’s Secret langs. Je zal er geen spijt van krijgen.