Een rode zee en een dode zee

Maandag wakker geworden in de stille woestijn. Half 8 staat het eenvoudige ontbijt klaar en kunnen we nog even wat mooie foto's maken en terugkeren naar de bewoonde wereld. Na deze zware dagen willen we lekker neerploffen in een hotel met zwembad en even niks doen.
Wij worden door onze chauffeur afgeleverd bij het voor ons geboekte Marina Costa in badplaats Aqaba aan de Rode Zee. Dit hotel heeft helemaal geen zwembad, maar kan wel zorgen dat je met een shuttlebus afgeleverd kan worden bij Beachclub Berenice.
Niet wat we voor ogen hadden (en Kiki beloofd hadden) en we moeten bedenken wat plan B wordt.

Eerst maar lunchen bij Rakwet Kanaan, een tip uit m'n rough guide. Daar eten we gelukkig heerlijk. Als de tegenover gelegen school uit is wordt er oeverloos geclaxonneerd door ouders. Een paar van de kleine jongetjes die niet worden opgehaald blijft in onze buurt hangen. De jongetjes vragen hoe we heten, staren naar Kiki en houden zich druk bezig met het evaluatieformulier van het restaurant. Alles om 'onopvallend' in de buurt te kunnen blijven scharrelen.

Deze combi van fascinatie en interesse kom je veel tegen: mensen staren je aan (wat wij als onbeleefd kunnen ervaren) maar willen ook graag een praatje maken.
Wij scoren nog een Supersoaker waar Kiki bij welk zwemwater dan ook morgen mee kan gaan spelen.

Ons hotel ligt buiten het centrum van Aqaba in een duurdere buurt: we zien aan het einde van de dag grote en dure auto's in de buurt parkeren. Voor het gemak zitten we 's avonds bij de naast het hotel gelegen pizzeria met heuse houtoven. Prima.

De volgende dag dan toch maar naar Berenice Beachclub. Kiki moet lekker kunnen zwemmen. De shuttlebus haalt nog een paar andere gasten op. Veel mensen zullen hierheen gaan om te duiken of te snorkelen. Het strand is wat vervuild en we zien ook kwallen, maar zelfs al vanaf de steiger met het hoofd onder water zijn er mooie vissen te bewonderen.

Berenice Beachclub zelf is vergane glorie. De zwembaden zijn schoon, maar de kidsclub is niet meer dan een poster, er is niets om mee te spelen (1 glijbaan was al winst geweest) en er wordt ook niets voor kinderen verkocht, behalve 1 grote opblaasbare band voor ruim 30 euro. Ik zie dat op plaatjes op Trip Advisor wel, dus wellicht ziet het er in de zomer beter uit.
Het eten is niet het Health Food zoals de verkleurde banner boven het restaurant belooft. Veel verder dan burgers en friet komt het niet. En 10 euro afrekenen voor 3 waterijsjes vind ik ook geen meevaller. Grrr.

Maar Kiki geniet van het zwemmen, vissen zoeken, een welverdiend ijsje en de rust. Ik blijf op mn ligbedje in de schaduw.

's Ochtends zwemmen er met name Jordanen, met de dames in burkini of gewoon helemaal gekleed met spijkerbroek en al. 's Middags zijn er meer toeristen (terug van hun duik- of snorkeltrip?) en wordt het zwembad drukker en ook een stuk bloter. Kiki vindt op de valreep een (Nederlands) vriendinnetje en heeft tot sluitingstijd veel pret. Haar vader heeft een travel agency, gespecialiseerd in het midden-oosten en dat vinden wij weer interessant. We gaan gezamenlijk eten bij het Syrisch restaurant Syrian Palace dat ik de dag ervoor al gespot had. Kunnen we meteen horen van onze expert of het eten ook echt Syrisch is. En dat is het! Met alleen de heerlijke mezze vooraf had ik al genoegen genomen, de hoofdgerechten zijn ook lekker. Helemaal top. De inrichting is wat curieus, maar dat vinden wij juist wel leuk.
Nog een laatste rondje lopen langs de winkels met kruiden, snoep, noten, huishoudelijke spullen en de bakker en we laten Aqaba achter ons. Wat we niet hebben gegaan is de glass bottom boat, dat is jammer.

Wij zijn niet van de resorts, maar wie Aqaba wil bezoeken is er waarschijnlijk toch het beste af. De meeste toeristen zullen willen duiken of snorkelen en vanzelf al een resort boeken. Vanuit ons hotel was het wel weer grappig door de buurt te lopen en het avondleven te aanschouwen: kopje koffie bij de koffie/kruidenwinkel, waterpijp roken in de tuin, nanny's die met oppaskindjes rondrijden, de buurtsupermarkt waar nog even de laatste dingetjes gehaald kunnen worden.

Onze chauffeur pikt ons de volgende dag op voor onze laatste stop: de dode zee. Onderweg kunnen we nog een blik werken op Wadi Mujib; de Grand Canyon van Jordanië. Gaaf en zou ik zeker gaan bezoeken als Kiki ouder was geweest.

Dan krijgen we de strook resorts in beeld. Het Dead Sea Spa Hotel heeft 4 sterren, die ze duidelijk te danken hebben aan de ruime kamers, de 5 zwembaden en het uitgebreide ontbijtbuffet. Het verder sfeerloze hotel, mat personeel en matige eten zorgen ervoor dat wij niet de luxe-beleving hebben die we hadden gehoopt. Voor de ervaring hadden we nog naar het dagelijkse Russische entertainment kunnen gaan, maar dat hebben we maar gelaten...

Wij besluiten alsnog de luxe op te zoeken en te gaan lunchen bij het nabijgelegen Mövenpick hotel. Echt een prachtige lokatie met een heel andere sfeer (en een gaaf zwembad). Daar genieten we extra van de omgeving en de attente medewerkers.

Maar goed: je komt hier voor de dode zee! De zee met een zoutgehalte van 35-40% en langzaam verdwijnt omdat er meer water verdampt dan instroomt. Het waterpeil zakt een meter per jaar. Een van de opties die onderzocht wordt is de dode zee aanvullen met water uit de rode zee. Dat klinkt als een krankzinnig plan. Het is letterlijk water naar de zee dragen. Maar goed: wij dobberen rond en gaan daarna voor het gratis modderbad. Even wachten tot de modder is opgedroogd en na het afspoelen hebben wij een babyzacht huidje. Once in a lifetime experience!