Wadi Rum: op safari en slapen in de woestijn

Bij onze b&b had ik een briefje zien hangen met stoelmassages en dat wil ik nog wel even meepikken. Patricia brengt ons naar Jacqueline, een paar straten verderop, voor de massage. Heerlijk natuurlijk, maar ook leuk om de dagelijkse dingen uit weer een Westerse mond te horen. Jacqueline runt hier ook een b&b en heeft een heerlijk ruim huis. Dat het hier goed toeven is, is wel duidelijk; Patricia zou in ieder geval niet meer terug willen naar België. En om de olifant in de kamer maar eens te benoemen: het is hier veiliger dan in België. Wat je ook denkt te hebben meegekregen van de media: Jordanië is een veilig, tolerant en relaxed land.

Onderweg naar Wadi Rum kopen we voor ieder van ons een sjaal, we gaan natuurlijk wel in vol ornaat de woestijn in.
Na een uur begint het landschap te veranderen en uiteindelijk doemen de rotspartijen van Wadi Rum op. Nadat we ons gemeld hebben bij het bezoekerscentrum dan toch maar lunch regelen. Dat pakte gister goed uit, maar vandaar gokken we verkeerd en hadden we beter het eten in Wadi Musa kunnen regelen. Het restaurant waar de chauffeur ons brengt, oogt smoezelig en plan B is de nabijgelegen supermarkt.

We nemen iets crackerachtigs mee, baklava en bakjes humus, baba ganoush en nog een soort humus mee dat bij opening bedorven labneh blijkt. We checken de andere producten en alles blijkt over datum. Alleen de zak chips niet. Hopelijk worden we er niet ziek van, want behalve de zure labneh hebben we van alles wat gegeten.

Kortom: niet met honger Wadi Rum in.

We worden opgepikt voor een jeepsafari en bezoeken een paar prachtige highlights. We kijken onze ogen uit: het is een adembenemende omgeving. We beklimmen onder andere een zandduin en worden ervoor beloond met een 360 view over Wadi Rum. We filmen vooral ook omdat een foto nooit kan overbrengen zoals wij het hier ervaren.
Voor Kiki is dit één grote zandbak. Voor haar hebben we niet meer nodig. Ze rent joelend de duinen af.

Na ongeveer 2 uur bereiken we ons tentenkamp. Het zijn meer cabins dan tenten, iets boven de grond gemaakt. In het kamp staat ook een toiletgebouwtje en is een binnen- en buitenruimte om te eten.

Na ons arriveert nog een groep Maleisiërs en een Duits stel dat ik al eerder heb gezien in Dana: zij gaan morgenvroeg een ballonvaart maken boven de woestijn, dat moet ook gaaf zijn!
We krijgen eerst allemaal de bekende heerlijke thee uit een enorme ketel op een kampvuur. Een leuke, relaxte sfeer en weer veel aandacht voor Kiki.

Ik klets even met gids Ahmad die in de woestijn is opgegroeid en al heel wat toeristen heeft gezien. Dat de Nederlanders de fanatieke hikers zijn, dat sommige mensen niet tevreden te krijgen zijn en om elke scheet mailen. Hij vraagt wat ik voor werk doe en ik moet maar eens zorgen voor een simpel antwoord want human resources is niet uit te leggen als je middenin de woestijn staat. Hiring people kan ik zeggen, maar ik zeg dat ik 70% van m'n tijd kwijt ben aan die hele stroom zinloze mail waar hij het over heeft. En dat is helaas ook zo. Het is altijd weer confronterend om uit te moeten leggen waar wij nou zo druk mee zijn. Met niks dus.
Ahmad trouwt volgende maand met zijn Duitse vriendin. Jordaanse mannen vallen denk ik goed in de smaak bij Westerse vrouwen, ze zijn vriendelijk, zorgzaam en respectvol. Zoals het hele land eigenlijk.

Als het etenstijd is, krijgen we eerst een linzensoepje en daarvan worden we meegenomen naar de plek waar ons eten uit de grond wordt getoverd. Het eten is in een zogenaamde zarb bereid: een zand oven waarbij het eten urenlang onder de grond wordt gegaard. Uit de grond wordt een stellage met kip, aardappel, courgette en ui gehesen. Dat aangevuld met een buffet met Arabische salade,brood en yoghurtsaus maakt het een prima maaltijd midden in de woestijn.

Voor het slapen gaan staren we natuurlijk nog naar de sterrenhemel.